Γεννήθηκε στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, όμως αναγκάστηκε να έρθει στην Ελλάδα μετά την Μικρασιατική καταστροφή.

Η ζωή της ήταν ιδιαίτερα περιπετειώδης. Ξεκίνησε ως ηθοποιός, δασκάλα και ποιήτρια, με τα χρόνια όμως αναδείχθηκε σε σπουδαία λαϊκή στιχουργό. Ξεκίνησε να γράφει στίχους το 1948 εξαναγκαζόμενη από το προσωπικό της πάθος (Χαρτοπαιξία), τροφοδοτώντας με αυτό τον τρόπο, έναντι ευτελούς οικονομικής αμοιβής, όλους τους επώνυμους συνθέτες της εποχής της με αριστουργηματικά τραγούδια.

Ο πόνος του ξεριζωμού

Όπως είχε παραδεχτεί σε συνέντευξή της η επιτυχία της οφειλόταν στην ειλικρίνεια και τη φυσικότητα με την οποία έγραφε τους στίχους των τραγουδιών της. Ενώ είχε παραδεχτεί πως τα γράφει σε μια μέρα, συνήθως. Στην ίδια συνέντευξη είχε δηλώσει μάλιστα “Αλίμονο στον άνθρωπο που ζει με αναμνήσεις. Είναι σωστός θάνατος, όταν θυμάσαι τις ευχάριστες μέρες που δεν θα ξανάρθουν”.

Οι εικόνες του διωγμού

Η ίδια απέφευγε να μιλάει για τις δύσκολες στιγμές του διωγμού, όπου ξεριζώθηκε από την πατρίδα της καθώς την πόναγε πολύ. “Μας ξεριζώνουν απ’ την ίδια μας τη γη. Ξαφνικά ακούγεται φοβερό βουητό, δίνεται το σύνθημα, αρχίζει το ποδοπάτημα, ποιος θα προλάβει να πρωτομπεί μες στο καράβι, σε σπρώχνουν, σε πονούν. Και έρχονται καράβια και μια θάλασσα άγρια σαν να θέλει να σε πνίξει κι αυτή μες στον καημό σου”

Ο θάνατος της κόρης της και ο εθισμός στον τζόγο

Η Μαίρη Νικολαΐδου, η κόρη της Ευτυχίας ήταν ένα πρόσωπο που σημάδεψε τη ζωή της σπουδαίας στιχουργού, ενώ ο θάνατός της δημιούργησε μια πληγή που δεν έκλεισε ποτέ. Η Μαίρη πέστη εγκεφαλικό επεισόδιο κλείνοντας τα μάτια της για πάντα.

Είναι γνωστή στο ελληνικό κινηματογραφόφιλο κοινό για τη συμμετοχή της στην ταινία Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο, όπου υποδυόταν μία από τις τσιγγάνες που πλαισίωναν τον Μίμη Φωτόπουλο και τον Βασίλη Αυλωνίτη. Τσακισμένη από την τραγική απώλεια, η Ευτυχία βρήκε παρηγοριά στη χαρτοπαιξία η οποία ήταν και ένα είδος καταφύγιου για τα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατο της κόρης της. Αγαπημένο της παιχνίδι ήταν η πόκα, που συνήθιζαν να παίζουν μόνο άνδρες.

Μάλιστα για να αντέξει τον χαμό έγραψε μία από τις κορυφαίες της επιτυχίες, το “Δυο πόρτες έχει η ζωή”.

Οι στίχοι για τις κακουχίες και οι μεγάλες επιτυχίες

Η μεγάλη στιχουργός έγραφε για τα βάσανά της και τις κακουχίες που έζησε. “Γράφω όταν με πνίγει μια παλιά θύμηση, όταν με βαραίνει ο πόνος. Για μένα το γράψιμο είναι ένας τρόπος για να ξεφύγω από τούτο το θλιβερό περιβάλλον. Στην ηλικία μου, βλέπεις, ο άνθρωπος ζει με τις αναμνήσεις του. Και οι δικές μου είναι πολύ πικρές”, όπως είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή της.

Μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της είναι το “Πετραδάκι πετραδάκι”, “Περασμένες μου αγάπες”, “Όνειρο απατηλό”, “Λίγο λίγο θα με συνηθίσεις”, “Δύο λόγια της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου”, “Τι έχει και κλαίει το παιδί” και “Είμαι αυτός χωρίς φτερά”.

Το τέλος της μοναδικής στιχουργού

Η Ευτυχία έκλεισε τα μάτια της σε ηλικία 79 ετών στις 7 Ιανουαρίου 1972, έχοντας στο πλευρό της, την εγγονή της Ρέα, που τη φρόντισε ως τα γεράματά της. Τελευταία της επιθυμία ήταν να της τραγουδήσουν το “Άμαξα μέσ’ στη βροχή”.