Δεν θέλω κανένα privilege, θέλω απλώς να παίζω, ακόμη και αν γίνεται και με κουκούλα. Θέλω να αλλάξω όνομα, το fingerprint, θέλω ό,τι έχω πάνω μου -αν γίνεται- να το αλλάξω…”, “Εκτός από ελάχιστους όλοι οι άλλοι με πούλησαν, γιατί είχαν το μεγαλύτερο στέμμα της βασιλείας, το κέρδος. Παίζω καλή κιθάρα, είμαι bad mother f…r με την κιθάρα, αλλά απλώς δεν χρειάζεται να υπάρχουν άνθρωποι σαν εμένα…”.
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Καστοριανό Θοδωρή “Terry” Παπαντίνα, ο οποίος “έφυγε” από τη ζωή σε ηλικία 64 χρονών, την Κυριακή, 19 Ιουνίου και ελέχθησαν από τον ίδιο στο ντοκιμαντέρ “T 4 Trouble and the Self Admiration Society”, του Δημήτρη Αθυρίδη (2009). Ο Παπαντίνας θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει στον κύκλο των “καταραμένων” ποιητών, που τράβηξαν το δρόμο τους μακριά από τα συμβατικά κοινωνικά πλαίσια ή στράφηκαν και ενάντια σε αυτά. Είχε αυτά τα χαρακτηριστικά. Πάνω από όλα όμως υπήρξε ένας εξαιρετικά ταλαντούχος κιθαρίστας, που πάτησε πάνω στη ροκ παράδοση της δεκαετίας του ’60 που διδάχθηκε επί τόπου στη Νέα Υόρκη και τον “αέρα” της οποίας έφερε στη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης, στις αρχές των 70s, προκαλώντας πάταγο τόσο με τον ήχο του ως μουσικός, αλλά και με τον… απόηχό του ως ιδιαίτερα χαρισματική προσωπικότητα και γοητευτικός άνδρας. Τα χαρίσματά του, ωστόσο, αποδείχτηκαν δυσβάσταχτο φορτίο, πρώτα από όλα για τον ίδιο, που ασυμβίβαστος και εκκεντρικός διέλυε εν ριπή οφθαλμού τα όσα εντυπωσιακά προσέλκυε η πληθωρική καλλιτεχνική και προσωπική του αύρα.
Ο Θοδωρής Παπαντίνας υπήρξε μέλος των θρυλικών “Μακεδονομάχων” μαζί με το Νίκο Παπάζογλου, έπαιξε με τον Παύλο Σιδηρόπουλο (στην Εταιρεία Καλλιτεχνών), ενώ τα ακόρντα του υιοθετήθηκαν στην εισαγωγή του “Μπάλου” από τον Διονύση Σαββόπουλου, κατά παραδοχή του ιδίου. Περιζήτητος σαν μουσικός, συγκρουσιακός και εκρηκτικός στις σχέσεις του, κατάφερε να αφήσει το αποτύπωμά του στην ελληνική μουσική ροκ σκηνή, αλλά και σε δύο προσωπικούς δίσκους με τα συγκροτήματα Bicycle και T4 Trouble. Το ντοκιμαντέρ “T 4 Trouble and the Self Admiration Society” εκτός από μία έξοχη προσωπογραφία, αποτέλεσε και την αφορμή για να ηχογραφηθεί ένα soundtrack, που περιλάμβανε το υπέροχο Mexican Blanket…
