Η ανάλυση του αμερικανικού μητρώου “Δίκτυο δράσης για τον καρκίνο του παγκρέατος Know Your Tumor “ δείχνει για πρώτη φορά ότι οι στοχευμένες θεραπείες μπορούν να αυξήσουν την επιβίωση των ασθενών με μεταλλάξεις περίπου ενός έτους.
Η ΧΡΗΣΗ των στοχευόμενων θεραπειών σε ασθενείς με καρκίνο του παγκρέατος με συγκεκριμένες μεταλλάξεις αυξάνει την επιβίωση σε σύγκριση με τη χημειοθεραπεία μόνο. Συγκεκριμένα, οι ασθενείς θα μπορούσαν να ζουν κατά μέσο όρο περίπου ένα χρόνο περισσότερο. Αυτό προκύπτει από μια μελέτη από μια ομάδα αμερικανών ερευνητών που δημοσιεύθηκε πρόσφατα σε διάφορα περιοδικά: Lancet Oncology, The Lancet Gastroenterology & Hepatology και EBioMedicine.
Πρόκειται για μια αναδρομική ανάλυση – επομένως μια μελέτη παρατήρησης – η οποία ανέλυσε τα δεδομένα του προγράμματος Know Your Tumor του Δικτύου Δράσης για τον Καρκίνο του Παγκρέατος, ένα μητρώο που περιλαμβάνει Αμερικανούς ασθενείς με αυτό τον τύπο όγκου και τους επιτρέπει να υποβάλλονται σε μοριακή ανάλυση ενδεχομένως να ακολουθούν και εξατομικευμένες θεραπείες.
Η μελέτη
Στόχος των ερευνητών ήταν να καταλάβουν εάν οι ασθενείς των οποίων οι όγκοι είχαν συγκεκριμένες μοριακές μεταβολές και συνεπώς είχαν λάβει θεραπεία-στόχο μαζί με χημειοθεραπεία είχαν μεγαλύτερη συνολική επιβίωση από εκείνους που δεν είχαν λάβει μοριακή θεραπεία. Οι ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα από ασθενείς ηλικίας 18 ετών και άνω με καρκίνο του παγκρέατος οποιουδήποτε σταδίου που συμμετείχαν στο πρόγραμμα Know Your Tumor (KYT), το οποίο είχε κάνει τις μοριακές εξετάσεις. Δεδομένου ότι ο χρόνος εγγραφής στο πρόγραμμα διέφερε από τον έναν ασθενή στον άλλο, η μέση συνολική επιβίωση υπολογίστηκε από την πρώτη διάγνωση της προχωρημένης νόσου (μη ανιχνεύσιμη ή μεταστατική) έως την ημερομηνία του θανάτου. Από τους περισσότερους από 1.850 ασθενείς με παγκρεατικό καρκίνο που συμπεριλήφθηκαν στο πρόγραμμα KYT μεταξύ 16 Ιουνίου 2014 και 31 Μαρτίου 2019, το 58% (1.082 ασθενείς από τους οποίους περίπου mll είχαν αδενοκαρκίνωμα του παγκρέατος) έκαναν μοριακή ανάλυση και έλαβαν εξατομικευμένη έκθεση με τα αποτελέσματα των δοκιμών και τυχόν θεραπευτικές συστάσεις. Περίπου το ένα τέταρτο – 282 ασθενείς – εμφάνιζαν μοριακές μεταβολές στις οποίες ήταν δυνητικά πιθανή η παρέμβαση.
Οι ασθενείς ζουν περίπου ένα χρόνο περισσότερο
Οι ερευνητές εξέτασαν μια ομάδα 677 ασθενών που είχαν λάβει τουλάχιστον μία γραμμή προηγμένης θεραπείας: η μέση ηλικία κατά τη στιγμή της διάγνωσης ήταν 62 έτη και περίπου οι μισοί ήταν άνδρες. Μεταξύ αυτών, 189 είχαν μοριακές μεταβολές στις οποίες ήταν δυνατή η επέμβαση: το 24% – κατά συνέπεια 46 ασθενείς – είχαν λάβει ειδική θεραπεία για τον όγκο τους, ενώ το 76% είχε υποβληθεί μόνο σε τυποποιημένη θεραπεία. Αποτέλεσμα; Όσοι έλαβαν θεραπεία-στόχο μαζί με άλλες θεραπείες επέζησαν κατά μέσο όρο ενός έτους μετά τη διάγνωση της προχωρημένης νόσου σε σχέση με τους ασθενείς που έλαβαν μόνο χημειοθεραπεία (επιβίωση 31 μηνών έναντι 18 μηνών). Επιπλέον, οι 46 ασθενείς είχαν μεγαλύτερη επιβίωση σε σύγκριση με εκείνους εκείνους που δεν εμφάνισαν κάποια μοριακή μεταβολή (31 μήνες έναντι 16 μηνών).
Υποσχόμενα αποτελέσματα
Αυτή είναι η πρώτη μελέτη που υπογραμμίζει τα οφέλη της θεραπείας στόχου όσον αφορά την επιβίωση αυτής της ομάδας ασθενών. “Αν και μόνο ένας μικρός αριθμός από αυτούς έλαβε στοχοθετημένη θεραπεία, τα αποτελέσματα είναι πολλά υποσχόμενα”, δήλωσε ο Michael Pishvaian του MD Anderson Cancer Center (Πανεπιστήμιο του Τέξας), ένας από τους συγγραφείς της μελέτης. «Χωρίς άλλο τύπο θεραπείας, παρατηρήθηκε παρόμοιο όφελος επιβίωσης σε αυτό το υποσύνολο ασθενών. Τα αποτελέσματά μας υποδεικνύουν ότι μετά από τη προσέγγιση ακρίβειας ιατρικής, στην οποία οι ασθενείς λαμβάνουν στοχοθετημένη θεραπεία με βάση τα ειδικά χαρακτηριστικά του όγκου τους, θα μπορούσαν να έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην επιβίωσή τους ».
Καρκίνος του παγκρέατος και μοριακές μεταβολές
Τα ποσοστά επιβίωσης για αυτόν τον τύπο καρκίνου είναι στην πραγματικότητα χαμηλά: λιγότερο από έναν στους δέκα ασθενείς επιβιώνουν για πέντε ή περισσότερα χρόνια μετά τη διάγνωση. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο όγκος αναπτύσσεται στο κεφάλι του οργάνου, με προέλευση τους αγωγούς που μεταφέρουν τα πεπτικά ένζυμα: εξ ου και το όνομα του αδενοκαρκινώματος του παγκρέατος, μια ασθένεια που μέχρι το 2031 θα μπορούσε να γίνει η δεύτερη κύρια αιτία θανάτου λόγω του καρκίνου. Συχνά ο όγκος διαγιγνώσκεται αργά και υπάρχουν λίγες διαθέσιμες θεραπευτικές επιλογές, αλλά αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι έως και 25% αυτών των όγκων έχουν μοριακές μεταβολές που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με στοχοθετημένες θεραπείες. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των ασθενών που παρουσιάζουν αυτές τις συγκεκριμένες μεταβολές είναι πολύ χαμηλός για τη διεξαγωγή κλινικής δοκιμής, αλλά, λόγω της έλλειψης άλλων θεραπευτικών επιλογών, σε ορισμένες χώρες οι γιατροί μπορούν να συνταγογραφούν θεραπείες που έχουν εγκριθεί για άλλους τύπους όγκων, εάν ο όγκος του ασθενούς έχει την ίδια μοριακή αλλοίωση με τον όγκο για τον οποίο εγκρίθηκε το φάρμακο.
