Πόσο μικρός έγινε ο κόσμος αδερφέ μου μέσα από την δυστυχία που περνά στις οθόνες…
Την αμετροέπεια και μικροψυχία που μας κυβερνά.
Βήχεις εδώ και βογκάνε εκεί…
Στην άλλη άκρη της γης γουργουρίζει από πείνα η κοιλιά και διψάνε παντού. Ακούγεται η κλαγγή των όπλων και τρέχουμε να κρυφτούμε. Τόσο μακριά.
Πόσο κοντά! Αστραπιαία μεταδίδονται τα νέα τώρα πια. Μα, η ικανότητά μας να γιατρεύουμε τον πόνο
πάει με…αραμπά!
Αντιθέτως, μάλιστα, παντού ανάβουν φλόγες ανησυχίας…
Ο τρόμος μας ακολουθεί…
Συρρικνώνεται η ανθρωπιά και μόνο η αφροσύνη μεγαλώνει.
Εκείνων των λίγων που θέλουν να ελέγχουν τις ανθρώπινες ζωές.
Έχουν αυτοχρησθεί θεοί να σπέρνουν τον όλεθρο…
Θερίζοντας κατά πως τους ορίζει η διεστραμμένη μαύρη τους ψυχή.
Μόνη ελπίδα το φως. Μέσα στο σύθαμπο ακτινοβολεί…
Περιμένει κι άλλα αστεράκια να λάμψουν…
Τόσο, που δυνατός ήλιος πια να σαρώσει την γη κι όλα αυτά, θεριά και τέρατα, να τα κάψει.
ν.μ.
https://www.facebook.com/nikolas.mertzanidis.