Ρόζμαρι, η όμορφη κόρη των Κένεντι που έμεινε ανάπηρη μετά από λοβοτομή στον εγκέφαλο. Έζησε όλη τη ζωή της σε άσυλο και σε αυτήν οφείλουμε το θεσμό των Παραολυμπιακών Αγώνων
Η οικογένεια Κένεντι σημαδεύτηκε από δολοφονίες, αυτοκτονίες, ναρκωτικά και ατυχήματα. Πολλοί μίλησαν για την κατάρα των Κένεντι. Ήταν μια οικογένεια με μεγάλες πολιτικές φιλοδοξίες που έμεινε στην ιστορία και η ζωή της ακόμα προκαλεί ενδιαφέρον. Μακριά από κάθε δημοσιότητα βρέθηκε η Ρόζμαρι, το τρίτο παιδί και μεγαλύτερη κόρη των Τζόζεφ και Ρόουζ Κένεντι και αδελφή του προέδρου Τζον Κένεντι. Μια λοβοτομή την κατέστησε ανίκανη ακόμα και να φροντίσει τον ίδιο της τον εαυτό.
Η Ρόζμαρι γεννήθηκε το Σεπτέμβριο του 1918. Ο τοκετός είχε επιπλοκές. Ο γιατρός έλειπε και η νοσοκόμα είπε στην Ρόουζ να κλείσει τα πόδια της για να καθυστερήσει τη γέννηση του παιδιού. Το κεφάλι του μωρού πιέστηκε και το οξυγόνο του περιορίστηκε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η μικρή Ρόζμαρι να παρουσιάσει προβλήματα ανάπτυξης. Όπως είπε η μητέρα της αργότερα, άργησε να περπατήσει και να πει τις πρώτες της λέξεις.
Η Ρόζμαρι ήταν διαφορετική από τα άλλα παιδιά της οικογένειας Κένεντι.
Αντιμετώπιζε μαθησιακές δυσκολίες. Δεν μπορούσε να ακολουθήσει τα βήματα των αδελφών της που διέπρεπαν στα μαθήματα και στα αθλήματα. Οι γονείς προβληματίστηκαν και ρώτησαν τους ειδικούς. Έπειτα από κάποια διανοητικά τεστ, οι γιατροί είπαν ότι η μικρή Κένεντι είναι «καθυστερημένη».
Στα 15 της, την έστειλαν στη Μονή της Ιεράς Καρδιάς στο Ελµχαρστ, όπου ήταν απομονωμένη. Της έκαναν ιδιαίτερα μαθήματα για να μη έρχεται σε επαφή με τα υπόλοιπα παιδιά. Το 1938 ο Τζόζεφ Κένεντι έγινε πρέσβης των ΗΠΑ στη Βρετανία και όλη η οικογένεια τον ακολούθησε στο Λονδίνο. Ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής της Ρόζμαρι. Παρόλο που οι γνώσεις της δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν εκείνες ενός δεκάχρονου παιδιού, ήταν ευχάριστη, χαμογελαστή και πολύ κοινωνική. Της άρεσε ο χορός και η μουσική.
Η μικρή Ρόζμαρι είχε εξελιχθεί σε ένα όμορφο κορίτσι με έντονη θηλυκότητα.
Όταν όμως, ξέσπασε το 1939 ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι Κένεντι επέστρεψαν στις ΗΠΑ. Η συμπεριφορά της Ρόζμαρι άλλαξε εξ ολοκλήρου. Ήταν νευρική, φώναζε, χτυπιόταν. Κάποιοι μίλησαν ακόμα και για επεισόδια επιληψίας. Η Ρόζμαρι μπήκε σε μοναστήρι, αλλά όπως έλεγαν οι καλόγριες τα βράδια το έσκαγε για να συναντάει άνδρες. Οι γονείς της ένιωθαν ντροπή και δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την κατάστασή της. Ο Τζόζεφ φοβόταν μην προκληθεί σκάνδαλο εξαιτίας της συμπεριφοράς της και καταστρέψει την πολιτική καριέρα που ονειρευόταν για τους γιούς του.
Ο πατέρας της αποφάσισε να της κάνει λοβοτομή
Εκείνη την περίοδο δεν είχαν βρει τον τρόπο να διαχειρίζονται τα νοητικά προβλήματα. Η τεχνική της λοβοτομής υποσχόταν τη θεραπεία ψυχικών διαταραχών, ακόμα και της σχιζοφρένειας. Οι γιατροί του είπαν ότι έτσι θα ηρεμούσε και θα ήταν και πάλι χαρούμενη. Η εγχείρηση όμως, δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η Ρόζμαρι έμεινε ανάπηρη. Δεν μπορούσε πια να περπατήσει και η αριστερή της πλευρά είχε παραλύσει. Έχασε ακόμα και την ικανότητά της να μιλάει.
Η Ρόζμαρι αρχικά μπήκε σε ψυχιατρική κλινική. Από το 1949 πήγε σε άσυλο της εκκλησίας για παιδιά με ειδικές ανάγκες στο Ουισκόνσιν, όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της. Η κατάστασή της βελτιώθηκε με τον καιρό, αλλά ποτέ δεν έγινε «φυσιολογική».
Ο πατέρας της δεν την επισκέφθηκε ξανά. Η μητέρα της την είδε ύστερα από 20 χρόνια. Για πολλά χρόνια όταν ρωτούσαν για εκείνη, απαντούσαν ότι ήταν μοναχική ή ότι ήταν πολύ απασχολημένη με τη δουλειά της ως δασκάλα για παιδιά με ειδικές ανάγκες και δεν είχε χρόνο για δημόσιες εμφανίσεις. Ντρέπονταν να πουν την αλήθεια. Όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του στο Λευκό Οίκο ο Τζον Κένεντι το 1961, ανέφερε ότι η Ρόζμαρι είχε νοητικά προβλήματα.
Η ιστορία της ενέπνευσε την αδερφή της Γιούνις να καθιερώσει το θεσμό των Παραολυμπιακών Αγώνων
Πέθανε το 2005 στο Ίδρυμα του Ουισκόνσιν από φυσικά αίτια, στα 86 της χρόνια. Όμως, δεν ήταν πια μόνη της. Είχε στο πλάι της όσα αδέλφια γλίτωσαν από την κατάρα των Κένεντι. Η Ρόζμαρι έπεσε θύμα της άγνοιας της εποχής για την αντιμετώπιση νοητικών προβλημάτων και των μεγαλεπήβολων στόχων της οικογένειας των Κένεντι που δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι ένα μέλος της οικογένειας τους δεν συμβάδιζε με τους υπόλοιπους. Ήταν η «μαύρη» σελίδα που σκίστηκε από το βιβλίο της ζωής των Κένεντι.
