«Το κουράγιο κοιτάει στα μάτια τον φόβο και λεεί: Φύγε από μπροστά μου έχω πράγματα να κάνω»

Όλοι όσοι λάμβάνουν μέρος στον Μαραθώνιο για κάτι παλεύουν. Δεν είναι εύκολο να μπεις στην διαδικασία να προετοιμάσεις το σώμα σου για έναν τόσο δύσκολο κι επίπονο σκοπό.  Όσοι έχουν προετοιμαστεί για τον Μαραθώνιο της Αθήνας την Κυριακή (09/11) νοιώθουν αυτό το ίδιο συναίσθημα. Το να πάρουν μέρος και να καταφέρουν να τερματίσουν είναι ένας προσωπικός άθλος για τον καθένα ξεχωριστά. Έχει δουλέψει πολύ, έχει αλλάξει το πρόγραμμα του, έχει κουραστεί, έχει γίνει πρότυπο για κάποιον. Ο πρώτος που μας το δίδαξε αυτό σε όλους είναι ο νεαρός Τέρι Φοξ. Η ιστορία του έχει γίνει γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο. Η δύναμη του έχει γίνει πρότυπο θάρρους και γενναιότητας. Κοίταξε μια πολύ σοβαρή ασθένεια στα μάτια και έκανε το άρρωστο κορμί του όργανο για να ακουστεί παντού το πρόβλημα αλλά και για να αφήσει κάτι στις επόμενες γενιές.

Ο Τέρι Φοξ γεννήθηκε 28 Ιουλίου του 1958 στον Καναδά. Ήταν αθλητής από πολύ μικρός με πολύ ενθουσιασμό για ότι έκανε αφού έπαιζε ποδόσφαιρο, ράγκμπι και μπέισμπολ. Το μπάσκετ όμως ήταν η μεγάλη του αγάπη. Ο προπονητής του όμως διέκρινε σε εκείνον το πείσμα που θα τον έκανε σπουδαίο αθλητή μακρινών αποστάσεων. Στο μπάσκετ δεν πήγαινε καλά αλλά δεν το έβαζε κάτω μέχρι που τα κατάφερε και εκεί. Από αλλαγή, βασικός και από εκεί με τον τίτλο του καλύτερου αθλητή της χρονιάς. Όλα τα άσχημα ξεκίνησαν από ένα τροχαίο ατύχημα του Φοξ. Χτύπησε το γόνατο του αλλά δεν έδωσε σημασία αφού ήθελε να τελειώσει την χρονιά με την ομάδα μπάσκετ. Περίπου έξι μήνες αργότερα και αφού ο πόνος επέμεινε πήγε στο νοσοκομείο όπου διαγνώστηκε οστεοσάρκωμα μίας μορφής καρκίνο που συχνά ξεκινά κοντά στα γόνατα. Οι γιατροι διαφώνησαν για το αν συνδέεται το χτύπημα με τον καρκίνο αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Ο Τέρυ έπρεπε να ξεκινήσει χημειοθεραπείες, αφού του ακρωτηριάσουν το πόδι, με τις πιθανότητες επιβίωσης τότε να ήταν στο 50% και δύο χρόνια πριν στο 15%.Η αποκατάσταση του φαινόταν εξαιρετική. Περπάτησε, με το πρόσθετο μέλος που του τοποθετήθηκε, μόνο τρεις εβδομάδες μετά και ξεκίνησε πάλι αθλητισμό. Άμεσα μπήκε στην ομάδα μπάσκετ με καροτσάκι και κέρδισε τρεις εθνικούς τίτλους με την ομάδα.

«Ο Μαραθώνιος της Ελπίδας»

Ο Τέρι το βράδυ πριν εγχειριστεί διάβασε ένα άρθρο σχετικά με τον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης και εντυπωσιάστηκε. Όταν είδε και το πόσα λίγα χρήματα έχουν δοθεί για την έρευνα του καρκίνου πείσμωσε. Ξεκίνησε προετοιμασία άμεσα με στόχο να αφυπνίσει τον κόσμο σχετικά με τον καρκίνο. Η προπόνηση του ήταν ιδιαίτερα επίπονη. Το υγιές του πόδι καταπονούνταν και ο πόνος ήταν αφόρητος. Τελικά τον Αύγουστο του 1979 ολοκλήρωσε τον Μαραθώνιο του Πρίγκηπα Γεωργιού στον Καναδά. Τερμάτισε τελευταίος και δέκα λεπτά αργότερα από τον προηγούμενο αλλά όλοι αναγνώρισαν την τεράστια προσπάθεια του. Έτσι του μπήκε η ιδέα να μαζέψει χρήματα για τον καρκίνο. Ο τελικός στόχος ήταν να μαζέψει 1 δολάριο για κάθε Καναδό, δηλαδή να μαζέψει 24 εκατομμύρια δολάρια.

Τον Οκτώβριο του 1979 έστειλε γράμμα στο κέντρο κατά του καρκίνου του Καναδά που έκνς γνωστό τον σκοπό του αλλά και υποσχέθηκε ότι θα το ολοκληρώσει ακόμα και αν χρειαστεί αν συρθεί. Οι συνθήκες που συνέχιζε να βιώνει στα κέντρα χημειοθεραπείας τον πείσμωναν ακόμα περισσότερο. Ν α σημειωθεί ότι όταν τον πλησίασαν χορηγεί τους έδιωξε χωρίς καν να συζητήσει αφού δεν ήθελε καμία εταιρεία να κερδίσει χρήματα από την προσπάθεια που κάνει.

Ο Μαραθώνιος ξεκίνησε 12 Απριλίου 1980. Στην αρχή δεν είχε τη αποδοχή που θα ήθελε αλλά με τον καιρό ο κόσμος αυξάνονταν. Η στήριξη ήταν μεγάλη αλλά ο Φοξ άρχισε να καταπονείται ιδιαίτερα. Αρνούμενος να σταματήσει η κατάσταση του επιδεινωνόταν μέρα με τη μέρα. Με τον κόσμο να έχει αγκαλιάσει για τα καλά πια την προσπάθεια του γινόταν και πιο δύσκολο για εκείνον να σταματήσει ώσπου την 1η Σεπτεμβρίου αναγκάστηκε να σταμτήσει αφού υπέφερε από έντονο βήχα. Ο κόσμος τον ενθάρρυνε και έτσι συνέχισε αλλά λίγο αργότερα μεταφέρθηκε στον νοσοκομείο όπου του ανακοινώθηκε ότι έχει πια καρκίνο και στους πνεύμονες γράφοντας το τέλος του ταξιδιού του. Έτρεξε 143 μέρες συνεχόμενα κάνοντας 5,373 χιλιόμετρα. Αρνήθηκε οποιαδήποτε προσφορά για να τελειώσουν εθελοντές την προσπάθεια του και επέμενε να το κάνει ο ίδιος. Αφού δεν μπορούσε να τρέξει άρχισε να το επικοινωνεί με άλλους τρόπους. Η φήμη του εξαπλώθηκε και μέχρι τον Απρίλιο είχε μαζέψει πάνω από 23 εκατομμύρια δολάρια.

Το τέλος

Αν και οι γιατροί έκαναν τα πάντα για να τον βοηθήσουν ο καρκίνος είχε προχωρήσει πολύ και οι πειραματικές θεραπείες τότε δεν βοήθησαν τον Τέρι. Ο Τέρι Φοξ πέθανε 28 Ιουνίου 1981 με όλο τον κόσμο στο πλευρό του. Η κυβέρνηση του Καναδά διέταξε να κυματίζουν μεσίστιες οι σημαίες προς τιμήν του.Ο Τέρι Φοξ άφησε βαριά παρακαταθήκη. Η προσπάθεια του, το πείσμα του και η δύναμη του έχουν συμβάλει αποφασιστικά στην ιατρική. Ο γιατρός κ. Τζέι Γουόντερ δήλωσε τον Σεπτέμβριο του 2013 ότι οι επιστημονικές έρευνες για το οστεοσάρκωμα έχουν αυξηθεί πάρα πολύ. Μέσα σε λίγες δεκαετίες το ποσοστό επιβίωσης στους νέους ανθρώπους είναι σχεδόν στο 80% και σε όλους τους ασθενείς κοντά στο 70%.Η φήμη του νεαρού Τέρι Φοξ ακόμα και σήμερα βοηθάει στο να δίνονται μεγάλες προσφορές για τις έρευνες για τον καρκίνο με το ίδρυμα του «The Terry Fox Run» και κάνει σπουδαία δουλειά.

Ο Τέρι Φοξ ήταν ένας άνθρωπος που μέσα από την ασθένεια του δίδαξε τι πάει να πει δύναμη, αποφασιστικότητα και προσήλωση σε έναν στόχο σκεπτόμενος την δυστυχία των άλλων κάτι που αν το είχαμε λίγο παραπάνω σήμερα θα ξεπερνούσαμε πίο εύκολα τα προβλήματα που μας ταλανίζουν. Όσοι κάνετε την προσπάθεια σας στον Μαραθώνιο της Αθήνας, ελπίζουμε ο Τέρυ Φοξ να σας δώσει την δύναμη να φτάσετε στον μοναδικό προορισμός σας.

ΠΗΓΗ: