Η Καρολίνα Ακινόσογλου έμεινε 14 ημέρες καραντίνα για τον κορονοϊό. Αυτή είναι η δική της εμπειρία με δικά της λόγια
Η Καρολίνα Ακινόσογλου* είναι λοιμωξιολόγος στο Νοσοκομείο Πατρών και έμεινε 14 ημέρες καραντίνα για τον κορονοϊό. Αυτή είναι η δική της εμπειρία με δικά της λόγια.
Αληθινοί άνθρωποι μοιράζονται μαζί μας το πώς βίωσαν τον κορονοϊο.
Σημείωση: Το άρθρο αυτό φιλοξενήθηκε στο τεύχος Μαϊου, το πρώτο ουσιαστικά που κυκλοφόρησε μετά το πρώτο κύμα του κορονοϊού. Με ένα επόμενο πιο «σφιχτό» lockdown και την αύξηση των κρουσμάτων, η προσωπική ιστορία της γιατρού παραμένει ουσιαστική.
Αυτή τη στιγμή εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βρεθεί θετικοί στον κορονοϊό. Κάποιοι από αυτούς έχουν μείνει σε καραντίνα στο σπίτι, έχουν βιώσει τη νόσο COVID-19 με ήπια ή με πιο σοβαρά συμπτώματα, έχουν νοσηλευτεί, έχουν μπει σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, έχουν βγει νικητές από αυτή την πρωτόγνωρη περιπέτεια.
Δεν είναι όμως μόνο αυτοί, είναι και οι γιατροί, οι νοσηλευτές, το πλήρωμα των ασθενοφόρων, οι άνθρωποι στα εργαστήρια που διενεργούν τα τεστ.
Στο πρώτο τεύχος μας μετά τη δραματική αυτή περίοδο θελήσαμε να δώσουμε λόγο σε ανθρώπους που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο βρέθηκαν στο επίκεντρο της πανδημίας. Τους ευχαριστούμε πολύ.
Η Καρολίνα Ακινόσογλου* είναι λοιμωξιολόγος στο Νοσοκομείο Πατρών και έμεινε 14 ημέρες καραντίνα για τον κορονοϊό. Αυτή είναι η δική της εμπειρία με δικά της λόγια.
*Παθολόγος-λοιμωξιολόγος στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών, επίκουρη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Πατρών
Με ρώτησαν πώς βίωσα το «δρόμο» τους τελευταίους 2 μήνες ως επαγγελματίας υγείας. Και, μάλιστα, ως επαγγελματίας υγείας που ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που τελικά εκτέθηκαν και τέθηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό, αλλά και ανάμεσα σ’ εκείνους που, όπως όλοι, αναμένουν τι θα φέρει το μέλλον.
Η πανδημία του SARS-CoV2 υπήρξε μια δοκιμασία
Η πανδημία του SARS-CoV2 πρώτα δοκίμασε τα ατομικά μας ήθη και την κοινωνική μας συνοχή και μετά την υγεία μας. Όπως όλοι μας, βίωσα κι εγώ την αρχική περιέργεια που διαδέχτηκε την πρώτη ανακοίνωση, στη συνέχεια την κλιμάκωση της ανησυχίας και τη συνειδητοποίηση της επικείμενης παγκόσμιας απειλής από το νέο ιό.
Έζησα κατόπιν τις προσπάθειες εντατικής ενημέρωσης της κοινωνίας, της πολιτείας, της ταχείας εκπαίδευσης του προσωπικού και την αδιάκοπη προσπάθεια προσαρμογής των συστημάτων υγείας εν μέσω άπειρων προβληματισμών.
Είδα την αγωνία, δικαιολογημένη ή μη, στα μάτια των πολιτών που προσέρχονταν στο Τμήμα Επείγοντων Περιστατικών και την αντιμετώπιση περιστατικών ως πιθανών κρουσμάτων, με την πρέπουσα ή καθ’ υπερβολή προφύλαξη και περιβολή (τόσο από τους επαγγελματίες υγείας όσο και από τους απλούς πολίτες).
Είδα το φόβο των ίδιων των ασθενών αλλά και των κοντινών τους προσώπων για την πορεία της υγείας τους, την ανυπομονησία του προσωπικού αλλά και των αρρώστων εν αναμονή των αποτελεσμάτων, την απορία και το δέος των τελευταίων ως προς τις πρωτόγνωρες συνθήκες νοσηλείας, αλλά και την ανακούφιση στα πρόσωπά τους κατά την επιβεβαίωση αρνητικού αποτελέσματος.
Όπως ήταν μάλλον αναπόφευκτο ότι θα συνέβαινε, βίωσα κι εγώ, μαζί με πολλούς άλλους συναδέλφους, την έκθεση με ένα εντέλει επιβεβαιωμένο κρούσμα COVID-19 και το συνεπακόλουθο προσωρινό κατ’ οίκον περιορισμό μου στις βολικές κατά τα άλλα συνθήκες του σπιτιού μου, αλλά και την άβολη απουσία ζώσης ανθρώπινης επαφής.
Εικόνες που μένουν για πάντα
Γύρισα στην εργασία μου, βλέποντας τη ζωή σε παύση, ακούγοντας την εκκωφαντική σιωπή της εικόνας των μαζικών ενταφιασμών, παρατηρώντας την αγωνιώδη αλλά και επιμελή προσοχή μιας κοινωνίας στις καθημερινές οδηγίες των 6 μ.μ., που αποζητούσε την αισιοδοξία.
Είδα τα κρούσματα να συρρέουν και βίωσα την ψυχική κόπωση και τον ιδρώτα της «αποστασιοποιημένης» στολής προστασίας. Άκουσα ανθρώπους να αποχαιρετούν συνειδητά τους νοσηλευόμενους συγγενείς τους, δίχως καν να μπορούν να τους αγγίξουν, με απόλυτη επίγνωση της μιας μοναδικής και ίσως τελευταίας επαφής αμφότεροι.
Είδα τη σκληρή νηφάλια συνειδητοποίηση του πιθανού τέλους, που σε κάνει να εκτιμάς τα αυτονόητα, αυτά που καθημερινά αλαζονικά υποτιμάς, και άκουσα να λέγονται όσα δεν είχαν ειπωθεί μια ζωή ολόκληρη. Είδα όμως και ασθενείς σε ανάρρωση, να βγαίνουν περπατώντας από την ασφυκτικά διαμορφωμένη πτέρυγα νοσηλείας, μουδιασμένοι για το αύριο, ανακουφισμένοι από το χθες και ευγνώμονες για το σήμερα.
Είδα συναδέλφους, που μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες με τους ασθενείς και τους πολίτες, με υποχρεώσεις, φόβους, ελπίδες και πεπερασμένες σωματικές αντοχές να ξεπερνούν τον ορισμό του επαγγέλματος, με ταπεινότητα, ανωνυμία, αυταπάρνηση και ανθρωπιά, πολλές φορές με λιγοστά μέσα προστασίας για τους ίδιους. Είδα τη λάμψη της αισιοδοξίας στα μάτια, τη γαλήνη της προσφοράς, το χαμόγελο αποφασιστικότητας και δύναμης της ευάλωτης ανθρώπινης φύσης.
Η μέρα μετά
Αναπόφευκτα και αυτή η επιδημία, όπως και οι προηγούμενες, φάνηκε να περιέρχεται σε ύφεση, και η ζωή είναι (;) έτοιμη να προχωρήσει στους ρυθμούς της. Ίσως βγούμε από την ασφάλεια του σπιτιού μας με λαχτάρα, επιφύλαξη, περισσότερη σοφία, αφελή αμέλεια ή με υποχόνδρια προσοχή.
Ίσως ο κορονοϊός να ήταν κάτι περαστικό και να αποτελέσει μια γραφική ανάμνηση εξιστόρησης στους απογόνους. Ίσως κάτι το οποίο ήρθε για να μείνει και με το οποίο θα μάθουμε να ζούμε τον καιρό που έρχεται διαμορφώνοντας μια νέα εποχή ζωής. Όχι καλύτερη, όχι χειρότερη, απλά πολύ διαφορετική.
Πολλά «ίσως» χωρίς καμία εγγύηση. Περισσότερα τώρα, βγαίνοντας από την απομόνωσή μας, απ’ όσα «ίσως» ψιθυρίζαμε όταν μπήκαμε σ’ αυτήν. Σίγουρα όμως, και αυτό είναι βέβαιο, κανείς από εμάς δε θα είναι πια ο ίδιος, αν η στυγνή ιλιγγιώδης καθημερινότητα, η ανθρώπινη αλαζονεία και η βραχεία μνήμη μάς επιτρέψουν να προχωρήσουμε. Θα δούμε…
www.shape.gr
