Το “Φιντανάκι” είναι ένα έργο κοινωνικό, ρεαλιστικό και σύγχρονο. Ένα έργο καθαρά “ηθογραφικό”, μια ιστορία απλών, καθημερινών ανθρώπων, ένα δράμα οικογενειακό και γενικότερα κοινωνικό. Ο σκηνικός του χώρος είναι “η Αθηναϊκή Αυλή”, ίσως και η σημερινή Πλάκα την εποχή του μεσοπολέμου.
Στην Αυλή τα πάντα γίνονται μπροστά σε όλους-δεν υπάρχει προσωπική ζωή-τα πάντα είναι εκτεθειμένα στην κριτική του φίλου, του εχθρού, του περαστικού. Μέσα σ’ αυτή τη γειτονιά γεννιούνται, μεγαλώνουν και ζουν οι ήρωες του Π. Χορν, πλάσμα της ελληνικής ζωής. Κεντρικό θέμα του έργου-όπως σημειώνεται στον πρόλογο του ομώνυμου βιβλίου- είναι ο ηθικός ξεπεσμός του ατόμου, ως απόρροια αναπόφευκτη των κοινωνικών και οικονομικών περιστάσεων.
Τα πρόσωπα δεν έχουν δυνάμεις αντίστασης: υποτάσσονται στις καταστάσεις ή πάλι αντιδρούν με συμπεριφορά που επιτείνει το αδιέξοδό τους. Έτσι η κοινωνική αναγκαιότητα παίρνει γι’ αυτούς τη μορφή της μοίρας. Το χρήμα αναγνωρίζεται ως μεγάλη αξία αλλά ο έρωτας πεθαίνει σε κάθε μορφή: η Κατίνα τον καθιστά εμπορεύσιμο είδος, ο Γιάγκος και η Εύα τον προδίδουν, ο Γιαβρούσης τον διαπραγματεύεται, η Φρόσω τον περιφρονεί.
Φιντανάκι(νεαρό βλαστάρι, νιόβγαλτο, τρυφερούδι):ένα σύγχρονο, λαϊκό παραμύθι που με το συμβολισμό του μπορεί να συγκινήσει το σημερινό θεατή.