Ο Δημήτρης Κοντός γράφει για τη στιγμή που το μαχαίρι χώνεται βαθιά στο κέντρο της καρδιάς
Τα δάκρυα δεν λένε να στεγνώσουν και οι στιγμές μοιάζουν με μαχαιριές στην καρδιά μας. Κλείνεις τα μάτια και βλέπεις στιγμές, στιγμές, στιγμές. Χαρές, ταξίδια στ΄αστέρια, βόλτες σε άλλους γαλαξίες. Όλα αυτά με έναν τύπο με τη φανέλα με το νούμερο «13» να σου προκαλεί ένα αίσθημα ασφάλειας. Λες και ήξερες πως όταν ήταν στο παρκέ είχες μια ασπίδα μπασκετικής απόλαυσης.
Ο Παναθηναϊκός και όλοι όσοι είμαστε κοντά του ζούμε ένα μεγάλο γδούπο. Ένα «μπουμ» που σκάει σαν γροθιά στο στομάχι και καταλήγει στο κέντρο της καρδιάς. Η ψυχούλα μας το ξέρει. Μα, πάνω απ’ όλα η δική του η ψυχούλα όταν θα ξεκινήσουν τα βάσανα της προετοιμασίας και εκείνος θα είναι κάπου και θα σφίγγεται να μην δακρύσει. Τότε θα λυγίσει. Όποιος τον ξέρει, το γνωρίζει καλά.
Δεν ξέρω αν όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν αλλά αυτό το «ωραίο» τελείωσε και μας άφησε να κοιτάζουμε γύρω μας σαν χαμένοι. Αισθάνεσαι πως τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο. Ο Παναθηναϊκός θα υπάρχει και μετά τον Μήτσο, ωστόσο, ένας μεγάλος κύκλος έκλεισε ερμητικά. Είναι τέτοιο το ειδικό βάρος του Δημήτρη Διαμαντίδη που ο κρατήρας του αποχωρισμού είναι ΤΡΟΜΕΡΟΣ.
Α, ρε Μητσάρα. Ήρθε η στιγμή να κάνεις όλα τα χατίρια στα παιδάκια σου και να βλέπεις την Καστοριά σου όποτε σου γουστάρει. Όλη η οικογένεια ήταν εδώ απόψε, στον τελευταίο χορό. Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι και το τέλος όλοι θα θέλαμε να είναι διαφορετικό. Αλλά έχουμε ζήσει τόσα που δεν πειράζει. Αφού έτσι «έπρεπε» να γίνει, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο.
Φεύγοντας έκλεισες την πόρτα των αποδυτηρίων για τελευταία φορά. Ως παίκτης, όμως. Και κάτι τελευταίο. Ανάθεμα την ώρα εκείνης της συνέντευξης. Δεν ξέρω αν θ’ άλλαζε ποτέ γνώμη γιατί είναι το πιο αγύριστο κεφάλι. Αν πει κάτι είναι «νόμος». Αν ήταν λίγο πιο πολύ ελληνάρας μπορεί και να την έκανε την κωλοτούμπα. Αλλά δυστυχώς δεν είναι.
Θέλει μεγάλα καρύδια για να φύγεις ενώ ξέρεις πως μπορείς και άλλο. Από την άλλη, όταν θες να φύγεις με ψηλά το κεφάλι διαλέγεις την κατάλληλη στιγμή.
Σ’ ευχαριστούμε για όσα μας έχεις χαρίσει, για τις στιγμές που θα κλείνουμε τα μάτια και θα τις διηγούμαστε στα παιδιά μας. Είναι μεγάλη τιμή που ζήσαμε από κοντά αυτό το ταξίδι. Καλή τύχη σε ότι και αν κάνεις καπιτάνο.
ΥΓ: Η θέση σου Μήτσο είναι στον Παναθηναϊκό.
ΥΓ2: Μετά από τέτοια πίκρα να πηγαίνεις στα αποδυτήρια του αντιπάλου είναι μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ κίνηση που δεν θα την έκανε ποτέ κανείς.
ΥΓ3: Τα λόγια που άκουσε στ’ αποδυτήρια ο Μήτσος από κάποιους αντιπάλους ήταν απίστευτα.
