Γράφει η Τάνια Ώττα
Κόκκινη κλωστή δεμένη,
Στην ανέμη τυλιγμένη,
Δώσ’ της κλότσο να γυρίσει
Παραμύθι ν’ αρχινήσει…
Ποιος δεν θυμάται αυτήν την αγαπημένη φράση, που από πολύ μικρή ηλικία λέγαμε πριν αρχίσει το αγαπημένο μας παραμύθι… Με τη χαρά και την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια μας, περιμέναμε να ακούσουμε το παραμύθι μας, κι ας το είχαμε ακούσει τόσες φορές.
Ο άνθρωπος ποτέ δεν σταματά να αγαπά τα παραμύθια, του αρέσει να τα ακούει και να τα αφηγείται. Το παραμύθι σε ταξιδεύει σε έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο που πολλές φορές τον πλάθει η φαντασία σαν απωθημένο για όλα όσα επιθυμούμε, για όλα όσα θέλουμε να ζήσουμε, για το δικό μας ευτυχισμένο τέλος.
Μεγαλώσαμε ακούγοντας παραμύθια. Παραμύθια που μας αφηγούνταν οι γονείς μας και οι παππούδες μας και μιλούσαν για πρίγκιπες και πριγκίπισσες, για ήρωες, για παλάτια και για άμαξες με άσπρα άλογα. Παραμύθια με ευτυχισμένο τέλος που μας έκαναν να βλέπουμε πόσο όμορφη είναι η ζωή. Το κακό στοιχείο πάντα υπήρχε στα παραμύθια, όπως και στη ζωή, η ουσία όμως ήταν να καταλάβουμε ότι το κακό μπορούσε να ηττηθεί. Δεν έχει σημασία αν το παραμύθι έχει έναν δράκο που πετάει φωτιές ή έναν κακό λύκο, αλλά ότι ο ήρωας μπορεί να τους κερδίσει γιατί η καλοσύνη έχει μία δύναμη ανυπέρβλητη.
Τα παραμύθια μας γεμίζουν αισιοδοξία, μας κάνουν να ονειρευόμαστε και να πιστεύουμε στα θαύματα και στη δύναμη των ανθρώπων. Υπάρχουν και στη ζωή μας σούπερ ήρωες. Άνθρωποι που έρχονται για να μας σώσουν από το κακό που θέλει να μας δηλητηριάσει. Όπως ο πρίγκιπας που ερωτεύεται την Χιονάτη που έφαγε το δηλητηριασμένο μήλο . Τα παραμύθια μας δείχνουν ότι αυτό που μετράει στη ζωή είναι η εσωτερική ομορφιά και η πίστη στον εαυτό μας, σαν το ασχημόπαπο που στο τέλος μεταμορφώνεται σε έναν γοητευτικό κύκνο. Ότι ο βάτραχος μπορεί να γίνει ένας όμορφος πρίγκιπας αρκεί μία όμορφη πριγκίπισσα να πιστέψει σ’ αυτόν και να τον φιλήσει.
Ο μεγάλος παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Άντερσεν έλεγε ότι τα παραμύθια δεν απευθύνονται μόνο στα παιδιά, τα ακούν και οι μεγάλοι που τα διαβάζουν. Αυτοί ίσως έχουν μεγαλύτερη ανάγκη να τα ακούσουν, να ονειρευτούν σαν παιδιά και να πιστέψουν στα θαύματα. Να παλέψουν για να δώσουν ευτυχισμένο τέλος στο δικό τους παραμύθι, αυτό που έπλασαν με κόπο και αγάπη και αξίζει να έχει το γνωστό ευτυχές τέλος των παραμυθιών «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Τα παραμύθια μας δείχνουν την ανθρώπινη πλευρά της ζωής μας, ότι ο καθένας μας μπορεί να γίνει ήρωας και να σώσει την κοκκινοσκουφίτσα από τον κακό λύκο. Ακόμη κι αν ξέρουμε ότι αυτό που ακούμε δεν είναι αληθινό, ωστόσο δεν παύει να είναι κάτι ποθητό που μπορούμε να το κυνηγήσουμε. Λίγη πίστη χρειάζεται και καλή θέληση. Αρκεί να μην φοβάσαι το σκοτάδι, ούτε την κακιά μάγισσα, γιατί μπορείς να τους νικήσεις. Το καλό υπάρχει γύρω μας και δεν είναι δύσκολο να το βρούμε, ούτε είναι δύσκολο να αποφύγουμε να φάμε το δηλητηριασμένο μήλο και να το πετάξουμε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Τα παραμύθια μας διδάσκουν ότι πολλές φορές η εικόνα μπορεί να ξεγελά, όπως το ζαχαρωτό σπίτι που ξεγέλασε τον Χανς και τη Γκρέτελ, όμως τα κατάφεραν, γιατί είχαν ο ένας τον άλλο. Όλα έχουν το νόημά τους αν το σκεφτείς. Κάθε παραμύθι μας δείχνει ότι μπορεί στη ζωή τα πράγματα να μην είναι τόσο εύκολα όσο θα θέλαμε, αλλά στο χέρι μας είναι να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες, αρκεί λίγη πίστη στον εαυτό μας και να ζητάμε βοήθεια από αυτούς που μας την προσφέρουν απλόχερα. Μπορεί να μεγαλώνουμε, αλλά μέσα μας παραμένουμε ακόμη παιδιά και θα αγαπάμε τα παραμύθια γιατί μας ταξιδεύουν σε έναν άλλο κόσμο, αυτόν που ονειρευόμαστε και επιθυμούμε. Μέσα από τα παραμύθια γεμίζουμε φαντασία και όνειρα, πιστεύουμε στη μαγεία και θέλουμε όσο τίποτα ένα μαγικό ραβδάκι να κάνουμε τα δικά μας μαγικά.
Θα κλείσω με μία φράση από έναν αγαπημένο τραγούδι του Διονύση Τσακνή, «Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι»,
«Κι αντί να φτιάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη αυτών που χάμω τα πετάξανε, φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι αλλιώς τη βάψαμε».
