Έλληνας παιδοκαρδιοχειρουργός έχει χειρουργήσει αφιλοκερδώς χιλιάδες άπορα παιδιά

«Η ανθρώπινη αλληλεγγύη είναι μία από τις αξίες που ξεκίνησαν οι πρόγονοι μας. Τη λαμβάνω για λογαριασμό όλων όσοι με βοήθησαν να προσφέρω αυτήν την αλληλεγγύη στους πιο άπορους και στα παιδιά».

Αυτά ήταν τα λόγια του Αυξέντιου Καλαγκού, όταν παρέλαβε το βραβείο Ανθρωπιστικής Προσφοράς “Αργώ” που απονέμεται σε Έλληνες που ζουν και διαπρέπουν στο εξωτερικό.

«Όταν κλείσω τα μάτια, θα έχω μαζί μου την ευτυχία όλων των παιδιών που έσωσα μέχρι τώρα» δηλώνει ο άνθρωπος που έχει βοηθήσει αφιλοκερδώς χιλιάδες άπορα παιδιά απ’ όλον τον κόσμο.

Ο Αυξέντιος Καλαγκός είναι καρδιο-αγγειοχειρουργός, τακτικός καθηγητής πανεπιστημίου στη Γενεύη και για περίπου 20 χρόνια χειρουργεί παιδιά – θύματα της φτώχειας, του πολέμου και της βίας αφιλοκερδώς! Σε συνέντευξη που έδωσε στον Μιχάλη Κεφαλογιάννη, στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, εξηγεί πώς πήρε αυτή την απόφαση:

«Πήγα ένα πρωί την εφημερίδα στον πατέρα μου. Στο εξώφυλλο είχε την είδηση για την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς από τον Κρίστιαν Μπάρναρντ το 1967. Αμέσως είπα στον πατέρα μου ότι θέλω να γίνω καρδιοχειρουργός. Και στο μυαλό μου η καρδιοχειρουργική ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τη φιλανθρωπία».

Εργάζεται 18 ώρες το 24ωρο και έχει από τις φιλανθρωπικές αποστολές στις οποίες είτε συμμετείχε είτε οργάνωσε, έχουν βοηθηθεί περίπου 15.000 παιδιά σε όλο τον κόσμο.

«Ζω διαρκώς εδώ και χρόνια με τα χαμόγελα τους και τα χαμόγελα των γονιών τους στο μυαλό μου. Είναι οι πιο δυνατές στιγμές της ζωής μου αυτές όταν βλέπω τα παιδιά αυτά να μου χαμογελούν μετά τις εγχειρήσεις, να βλέπω την ελπίδα για τη νέα τους ζωή στο βλέμμα τους, να βλέπω την ευτυχία για τη ζωή των παιδιών τους στα μάτια των γονιών τους».

Όταν ρωτήθηκε από πού αντλεί τη δύναμη και το κουράγιο, απάντησε πως «ο όρκος του Ιπποκράτη, δεν είναι μια υποχρέωση τυπική, είναι ένα βίωμα καθημερινό. Που προέρχεται από κάτι ακόμα πιο βαθύ, από το αίσθημα ότι ο Θεός μού έδωσε την ικανότητα να κάνω αυτές τις επεμβάσεις. Όλες οι ατελείωτες ώρες μελέτης, εγχειρήσεων, ιατρικών συμβουλίων, ο χρόνος με τις οικογένειες, είναι η υποχρέωση απέναντι στους συνανθρώπους μου».

Του ευχόμαστε, λοιπόν, ο ίδιος Θεός που του έδωσε την ικανότητα να σώζει ανθρώπινες ζωές, να εξακολουθήσει να του δίνει δύναμη, κουράγιο και όλα όσα επιθυμεί στη ζωή του γιατί, πολύ απλά, του αξίζουν με το παραπάνω!