Ο αθλητισμός αποτελεί ένα χώρο, μέσα στον οποίο οι περισσότεροι γονείς σπρώχνουν τα παιδιά τους να μπουν, μιας και προσφέρει πολυάριθμα οφέλη, τόσο για την υγεία, όσο και για την κοινωνικοποίησή τους.
Για τα παιδιά ο αθλητισμός αρχίζει σαν ένα ξέγνοιαστο παιχνίδι, μέσω του οποίου γυμνάζονται, διασκεδάζουν, αποκτούν φίλους. Μεγαλώνοντας, αρχίζουν να βάζουν στόχους. Κάποιες φορές τους υλοποιούν, κάποιες φορές αποτυγχάνουν, άλλες ενθουσιάζονται και άλλες απογοητεύονται. Με λίγα λόγια, ζουν ολοκληρωτικά τις στιγμές τους και βιώνουν συγκινήσεις που άλλοι άνθρωποι μπορεί και να μην είχαν την τύχη να νιώσουν ποτέ. Μεγαλειώδεις οι συναισθηματικές απολαβές και ισχυρά τα κίνητρα για συνεχή αυτο-βελτίωση, που προσφέρονται μέσω του αθλητισμού. Τι γίνεται όμως όταν τα όρια ξεφεύγουν από τη γραμμή του φυσιολογικού και οδηγούνται σε νοσηρές καταστάσεις; Τι γίνεται όταν η ξεγνοιασιά μετατρέπεται σε μάχη ενάντια στο ίδιο το σώμα;
Όπως είναι γνωστό, οι επιδόσεις ενός αθλητή εξαρτώνται ως ένα βαθμό από το βάρος του. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι προπονητές παρακινούν τους αθλητές τους να καταφύγουν σε δίαιτα, προκειμένου να βελτιώσουν την επίδοσή τους, χωρίς απαραίτητα να υπάρχει υπερβολικό βάρος και συχνά χωρίς έλεγχο από ειδικό.
Αυτή η σχεδόν εκβιαστική προτροπή για απώλεια βάρους ξεκινάει πολλές φορές ακόμη και από τα 12 έτη και είναι δυνατόν να οδηγήσει σε σοβαρές διατροφικές διαταραχές. Το σώμα των παιδιών υποβάλλεται σε μια συνεχή στέρηση σε προπονητικές και αγωνιστικές περιόδους, η οποία ακολουθείται από περιόδους “διατροφικής ελευθερίας”, κατά τις οποίες επανακτάται το βάρος που χάθηκε συν μερικά κιλά ακόμα. Την επόμενη σεζόν η ανάγκη για απώλεια γίνεται πιο επιτακτική και με αυτό τον τρόπο το παιδί μπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο, στον οποίο το βάρος συνεχώς αυξάνεται, οι επιδόσεις μειώνονται, τα όνειρα γκρεμίζονται και η ψυχική ισορροπία διαταράσσεται. Σε άλλες περιπτώσεις τα πράγματα είναι δυνατόν να γίνουν ακόμα πιο επικίνδυνα, καθώς τα παιδιά ή οι έφηβοι αθλητές μπορεί να οδηγηθούν σταδιακά σε υπερβολική μείωση της τροφής τους ή και σε αντισταθμιστικές μεθόδους απώλειας βάρους (καθαρτικά ή εμετοί).
Καθοριστικό ρόλο στη θεραπεία της διαταραγμένης σχέσης με τη διατροφή και των διατροφικών διαταραχών παίζουν οι γονείς, οι οποίοι καλούνται να παρατηρήσουν συμπεριφορές που δίνουν ενδείξεις ότι υπάρχει πρόβλημα:
- Υπερβολική απώλεια βάρους
• Επιμονή στην απώλεια βάρους
• Διαταραχές στην έμμηνο ρύση
• Κατάθλιψη και κοινωνική απομόνωση
• Επιθετικότητα, ανεξήγητη ευερεθιστότητα, αλλαγές διάθεσης και έλλειψη επικοινωνίας
• Υπερβολικό άγχος για το βάρος και το σχήμα σώματος
• Εξαφάνιση στο μπάνιο μετά από ένα γεύμα, όπου ο έφηβος κλείνεται για αρκετή ώρα
• Εξαφάνιση μεγάλων ποσοτήτων φαγητού ή υπερφαγία χωρίς ενδείξεις αύξησης βάρους
• Ξυπνήματα το βράδυ για κατανάλωση φαγητού ή απομόνωση για κατανάλωση τροφής
• Αισθήματα ενοχής μετά την κατανάλωση τροφής
Αφού αναγνωρισθούν οι προβληματικές συμπεριφορές, οι γονείς οφείλουν να απευθυνθούν σε έναν εξειδικευμένο επαγγελματία, ο οποίος θα τους βοηθήσει να βοηθήσουν το παιδί τους να βγει από τη δύσκολη κατάσταση.
Πηγή: acadimies.gr
