Μανώλης Κρανάκης
Μια δασκάλα δημοτικού ενδιαφέρθηκε να κάνει το κάτι παραπάνω και να δείξει στους μαθητές της μια ταινία μικρού μήκους, που εδώ και πολύ καιρό προβάλλεται με εκπαιδευτικό πρόσημο και έχει κερδίσει βραβεία σε φεστιβάλ παιδικού και εκπαιδευτικού κινηματογράφου. Η ταινία είναι το «Shower Boys» του Σουηδού Κρίστιαν Ζέτεμπεργκ από το 2021, ένα σχόλιο πάνω στα στερεότυπα του ανδρισμού που ξεκινούν από πολύ νωρίς στη σχολική ηλικία των αγοριών, μια καίρια και τρυφερή απεικόνιση μιας πρώτης συζήτησης γύρω από τις έμφυλες ταυτότητες που όλα τα παιδιά από την αρχή της σχολικής τους ζωής θα έπρεπε ήδη να αποτελούν μέρος της.
Στην Ελλάδα του 2023 αυτό μεταφράστηκε από «έγκριτα» κανάλια εθνικής εμβέλειας όπως τον τον ANT1, το MEGA και άλλα, αλλά και μεγάλα ειδησεογραφικά sites ως «Δασκάλα έδειξε ερωτική ταινία σε μαθητές δημοτικού».Και ακολούθησε ο γνωστός οχετός που τρέφει τρέφει σε καθημερινή σχεδόν βάση τα πιο φτηνά αισθήματα ενός βαθιά συντηρητικού και υποκριτικού λαού.
Ας αγνοήσουμε τις τερατωδίες των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αλλά και των ίδιων τον γονέων του εν λόγω παιδιού (οι οποίοι έχουν κινηθεί νομικά κατά της δασκάλας και του Υπουργείου με μια καταγγελία που στιγματίζει πριν από οτιδήποτε το ίδιο το παιδί τους) που μοιάζουν ως δύο πλευρές που συνεχίζουν μια πρακτική προσφιλή στην Ελλάδα, όπου ο καθένας λέει ό,τι ακριβώς θέλει με μια ευκολία που δεν ενδιαφέρει κανέναν ποιους προσβάλλει ή όχι – ας μην αναφερθούμε στην ρητή ποινικοποίηση της «ρητορικής μίσους» που ευτυχώς ορίζει πλέον ένα πλαίσιο για να μην ξεφεύγουν τα πράγματα σε άλλες τραγικές εποχές του παρελθόντος.
Και ας δούμε τα γεγονότα.
Η δασκάλα (θεατρολόγος στο επάγγελμα και το αναφέρουμε όχι μόνο επειδή κυκλοφορεί στα ρεπορτάζ, αλλά γιατί δείχνει πως τουλάχιστον υπάρχει μια βάση γνώσης γύρω από τους όρους της μυθοπλασίας και της εκπαιδευτικής αξίας του κινηματογράφου και των τεχνών για τα παιδιά) διάλεξε την εν λόγω ταινία από τo CINEDU, τη νέα πλατφόρμα που εγκαινίασε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και απευθύνεται στην εκπαιδευτική αξία του σινεμά.
Όσο για την ταινία του Κρίστιαν Ζέτεμπεργκ, από τις πιο διάσημες παιδικές ταινίες των τελευταίων χρόνων, με βραβεία σε παιδικά και εκπαιδευτικά φεστιβάλ, στο ίδιο το CINEDU περιγράφεται ως εξής:
Μετά από έναν έντονο αγώνα προπόνησης με την ομάδα, οι δωδεκάχρονοι Βίγκο και Νοέλ επιστρέφουν στο σπίτι και τσεκάρουν ο ένας τα όρια και την αρρενωπότητα του άλλου. Το βίαιο σταμάτημα ενός αθώου παιχνιδιού φέρνει στο προσκήνιο το ερώτημα τι επιτρέπεται και τι όχι σε μια ανδρική φιλία.
Στο CINEDU η εν λόγω ταινία συμπεριλαμβάνεται στις ταινίες που ενδείκνυνται για προβολή στο Γυμνάσιο και όχι στο Δημοτικό. Ωστόσο η ταινία στη χώρα παραγωγής της, τη Σουηδία, χαρακτηρίζεται ως κατάλληλη άνω των 9 ετών, ενώ στο site της Ευρωπαϊκής Ενωσης Παιδικού Κινηματογράφου αναφέρεται ως κατάλληλη «άνω των 12 ετών» και αλλού αναφέρεται ενδεικτικά ως ηλικία στην οποία απευθύνεται η ταινία η ηλικίων των 11 ετών.
Αυτό, φυσικά και δεν σημαίνει ότι ένας καθηγητής δεν μπορεί να επιλέξει την ταινία μετά από δική του κρίση και για μικρότερες ηλικίες, αν και πραγματικά τα σχετικά αυτά όρια που τίθενται πολλές φορές από πλατφόρμες ή υπεύθυνους παιδικών φεστιβάλ έχουν τη σημασία τους, στο τυπικό μέρος, προκειμένου να μην δημιουργούνται θέματα όπως αυτό που τελικά συνέβη. Εδώ θα είχε ενδιαφέρον και μια ανακοίνωση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου που είναι υπεύθυνο για το CINEDU, αλλά και η τοποθέτηση των φεστιβάλ παιδικού και εφηβικού κινηματογράφου της χώρας γύρω από το ζήτημα που τους αφορά και άμεσα.
Είναι άλλο, ωστόσο, η ταινία να θεωρείται «ερωτική», ότι προωθεί «ομοφυλοφιλική προπαγάνδα» και να δίνει το δικαίωμα σε πανελίστες που στο παρελθόν έσκιζαν και τα ιμάτιά τους για τα δικαιώματα γυναικών και παιδιών (κερδίζοντας πολλά εύσημα από οργανώσεις), να τοποθετούνται πάνω σε θέματα, ξερνώντας τόνους ομοφοβίας και αερολογίες που δεν συναντούν πουθενά τη λογική ή την επιστήμη, θυμίζοντας ξανά και ξανά το πιο άσχημο πρόσωπο αυτής της χώρας.
Το όλο θέμα λήγει ήδη, ωστόσο υπογραμμίζει τη μεγάλη σημασία της (έλλειψης) σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στην οικογένεια και στο σπίτι, αλλά και της γενικότερης (έλλειψης) διαπαιδαγώγησης για το πώς φιλτράρουμε μια συζήτηση στο χάος των (κοινωνικών) μέσων που με σπάνιες εξαιρέσεις καταλήγει πάντα στην πιο λάθος πλευρά της όποιας – χαμένης από την έλλειψη παιδείας, τη μισαλλοδοξία και την βαθιά υποκρισία – αλήθειας.
