Cyberότσαρκα: Οδοιπορικό στο Σπηλαιοεκκλησάκι Βέργας
Τα μυστικά του τόμου μας…
Γνωρίζαμε από καιρό για το ενδιαφέρον που παρουσιάζει η περιοχή γύρω από το χωριό Βέργα της Π.Ε. Καστοριάς. Αφορμή για την επίσκεψή μας ήταν η διαδικτυακή μας γνωριμία με τον κύριο Θεοφάνη που είναι κάτοικος της Βέργας και γνωρίζει καλά τις γύρω πλαγιές. Το ραντεβού μας ήταν στην είσοδο του οικισμού και από εκεί κατευθυνθήκαμε προς την απότομη πλαγιά δίπλα από το χωριό…
Η ανάβαση στα 1.400 μέτρα -το χωριό βρίσκεται περίπου στα 900- από το χωματόδρομο διήρκεσε με το τζιπ γύρω στα 20 λεπτά μέχρι να φτάσουμε στην τοποθεσία που αναζητούσαμε, τις “Πέτρες”.
Η διαδρομή μας ξεκίνησε από το ύψωμα όπου λέγεται πως κάποτε υπήρξε ένα οθωμανικό κάστρο με τους σωρούς από τις πέτρες να μπορούν να θεωρηθούν ερείπια του κτίσματος αυτού, μιας που δεν υπάρχει χειροπιαστή αρχαιολογική έρευνα για το αντικείμενο.
Διόλου απίθανη πάντως η παρουσία ενός κάστρου καθώς το σημείο αυτό “βλέπει” σχεδόν όλη την πεδιάδα της λίμνης της Καστοριάς παρόλο που η διαύγεια της ημέρας κατά την οποία περάσαμε από εκεί δεν μας επιτρέπει να μεταφέρουμε τις εικόνες σε ικανοποιητικό βαθμό.
Συνεχίσαμε με ένα απότομο κατέβασμα στο πετρώδες έδαφος του βουνού. «Η περιοχή είναι γεμάτη από σπηλιές», μας είπε ο κύριος Θεοφάνης και εμείς δεν αργήσαμε να το διαπιστώσουμε… Είναι τέτοια η μορφολογία του εδάφους που ευνοεί κάτι τέτοιο. Κατά την διαδρομή μας προς το σπηλαιοεκκλησάκι της Αναλήψεως εντοπίσαμε διάφορες μικρές σπηλιές, δεν ήταν δυνατόν όμως να εξερευνηθούν όλες καθώς απαιτείται η χρήση σκοινιών για την προσέγγιση τους.
Για αυτό και αφήνοντας πίσω μας τα σημεία αυτά δεσμευθήκαμε να ξαναέρθουμε εξοπλισμένοι τόσο για την κατάβαση στις ήδη εντοπισθέντες εισόδους όσο και για περαιτέρω διερεύνηση σε μία περιοχή πολλά υποσχόμενη.
Λίγο περπάτημα ακόμη και βρεθήκαμε μπροστά στην εκκλησία της Αναλήψεως. Μπορεί τα ιστορικά στοιχεία να είναι σχεδόν ανύπαρκτα, παρόλα αυτά το ενδιαφέρον μας δεν μειώθηκε.
Η σπηλιά που φιλοξενεί τον ιερό χώρο δεν ξεπερνά τα 6 μέτρα σε μήκος και τα 15 σε πλάτος. Η γραφικότητα του πέτρινου τοίχου, της ταλαιπωρημένης ξύλινης πόρτας (που φαίνεται να λειτουργεί και ως βιβλίο επισκεπτών), των εικόνων, των κεριών και η ξεχωριστή ομορφιά των βράχων καταφέρνουν να δημιουργήσουν μία ατμόσφαιρα που συναρπάζει…
Θα μπορούσε σίγουρα να θεωρηθεί ευτύχημα αν κατά την επίσκεψή μας σε ένα μέρος όπως αυτό, οι χρυσοθήρες δεν αποτελέσουν θέμα συζήτησης! Και ίσως, γενικότερα, να μην έχει νόημα να παρουσιάζουμε σκαμμένες τρύπες και να αναλύουμε τις καταστροφές που έχουν υποστεί τα μνημεία, η ανεξέλεγκτη χρυσοθηρία όμως δεν παύει να αποτελεί ένα κοινό μυστικό στις ορεινές περιοχές του τόπου μας. Όπως μας είπε χαρακτηριστικά ο κύριος Θεοφάνης, «Εάν δεν έβλεπα την σελίδα σας δεν θα είχα ανταποκριθεί στο κάλεσμα σας». Και εμείς τον κατανοούμε πλήρως…
Ο δρόμος της επιστροφής ήταν ανηφορικός και μία στάση σε ένα όμορφο και πλούσιο σε θέα, ξέφωτο, δεν αποτέλεσε μόνο αφορμή για ξεκούραση αλλά και για πλήρη χαλάρωση. Καθίσαμε αρκετή ώρα αγναντεύοντας τα γύρω βουνά αλλά και την πεδιάδα της λίμνης, συζητώντας ακατάπαυστα για όλα τα θέματα που μας απασχολούν. Κοινωνία, διαδίκτυο, ανεργία, ανέχεια και πως τα δύο τελευταία εκφράζονται στις μεγαλουπόλεις, σε αντιδιαστολή με τα χωριά, όπου η ζωή εκτός από ποιοτικότερη, αποδεικνύεται πλέον και πιο εύκολη…
Άλλη μία μικρή απόδραση, μία παρένθεση της καθημερινότητάς μας, έκλεισε στην βεράντα του σπιτιού, του πολύ φιλόξενου κυρίου Φάνη όπου ανταλλάξαμε το υλικό που συλλέξαμε στην τσάρκα μας και ανανεώσαμε το ραντεβού μας στις “Πέτρες” της Βέργας για το καλοκαίρι…
Περισσότερες φωτογραφίες, αλλά και εξορμήσεις στην σελίδα www.cyberotsarka.gr
