Οι 900 Ελληνίδες νύφες και το ταξίδι ζωής στην Αυστραλία!
Ήταν Μάιος του 1957, όταν στο Port Philip Bay της Μελβούρνης, έφτανε το ισπανικό πλοίο «Μπεγκόνια», που φιλοξενούσε στο κατάστρωμά του τις ελπίδες και τα όνειρα 900 Ελληνίδων νεαρών γυναικών, οι οποίες έφταναν στην Αυστραλία με μια βαλίτσα όνειρα, για ένα καλύτερο αύριο και την ελπίδα να συναντήσουν στην ξενιτιά τους μελλοντικούς συζύγους τους.
Λίγα χρόνια πριν το δρόμο για την ξενιτιά, Αμερική, Αυστραλία, Βέλγιο… είχε πάρει ο ανδρικός πληθυσμός της χώρας μας, η οποία μετά την κατοχή και τον εμφύλιο προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της.
Και μπορεί οι Έλληνες μετανάστες να δούλεψαν σκληρά και να έκαναν περιουσίες, όμως η ενσωμάτωση τους στην τοπική κοινωνία δεν ήταν εύκολη! Έτσι λοιπόν Ελληνίδες προξενήτρες ανέλαβαν δράση, προξενεύοντας τους με φτωχά κορίτσια από την ελληνική επαρχία.
Μια φωτογραφία από την υποψήφια νύφη ήταν αρκετή. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το μεγαλύτερο προξενιό στην ιστορία!
Κορίτσια από κάθε γωνιά της Ελλάδας ξεκινούσαν για το ταξίδι της ζωής τους, με μια βαλίτσα …όνειρα και τη φωτογραφία του γαμπρού στο χέρι! Φτάνοντας στον προορισμός τους, τις υποδεχόταν οι μελλοντικοί τους σύζυγοι και με την υπογραφή του σ΄ένα πρόχειρο χαρτί, εξασφάλιζαν την παραμονή τους στη χώρα, μέχρι να γίνει ο γάμος!
Μέσα στο πλοίο, στην τρυφερή ηλικία των οκτώ ετών, ήταν και ο Ροδίτης εκπαιδευτικός Παναγιώτης Φωτάκης, ο οποίος όπως είχε δηλώσει στην κ. Σταυρούλα Τσούτσα “Κάποιες από αυτές τις νύφες είχαν αρραβωνιαστεί πριν να φύγει ο γαμπρός για την Αυστραλία. Άλλες δεν γνώριζαν προσωπικά τον γαμπρό αλλά είχαν ανταλλάξει φωτογραφίες. Τέλος υπήρχε και μία τρίτη κατηγορία, ήταν οι κοπέλες που έφυγαν από την Ελλάδα μαζί με τις οικογένειές τους αναζητώντας μία καινούργια ζωή στην Αυστραλία. Εκείνες βρήκανε γαμπρό μέσα από προξενιό όταν έφτασαν στην καινούργια τους πατρίδα.
Οταν φτάσαμε στη Μελβούρνη, στο λιμάνι υπήρχαν περίπου 4.000 άνθρωποι να περιμένουν. Οι μισοί ήταν ελεύθεροι άντρες που προσπαθούσαν από τις σκάλες να ανέβουν επάνω στο καράβι και φώναζαν «Θέλω γυναίκα, έλα να με παντρευτείς…». Αλλοι πάλι απογοητεύτηκαν, γιατί η φωτογραφία που είχαν δεν ήταν η ίδια γυναίκα που τους περίμενε στο λιμάνι. Το ίδιο βέβαια συνέβη και με τις κοπέλες. Μερικές κοπέλες άρχιζαν να σκίζουν τις φωτογραφίες, έριχναν τα λουλούδια και τις σοκολάτες στο λιμάνι. Είχαν βέβαια την ευκαιρία, αν δεν ήθελαν να μείνουν στην Αυστραλία, να γυρίσουν σε ένα μήνα πίσω στην Ελλάδα. Κάποια από τα κορίτσια δεν ήθελαν καθόλου να έρθουν στην Αυστραλία. Ήταν και πολύ μικρές 16-17 χρονών και έμεναν συνέχεια κλεισμένες στην καμπίνα. Κάποιες ήρθαν να τις βγάλουν από τις καμπίνες, γιατί δεν μπορούσαν να βγουν μόνες τους. Ήταν τόσο στεναχωρημένες που δεν έτρωγαν καθόλου και ήταν πολύ αδύναμες…”
Ο εκπαιδευτικός ξεκίνησε να συγκεντρώνει στοιχεία για να βρει τις 900 νύφες με τις οποίες έφτασε στην Αυστραλία, να δει τι απέγιναν και να καταγράψει την ιστορία τους, πιστεύοντας ότι «πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία που δεν έχει ειπωθεί σε όλη της την έκταση».
