Η Ανάσταση στα νεκροταφεία είναι ένα ιδιαίτερο έθιμο που έχουν στην Κοζάνη, το Μεγάλο Σάββατο, το οποίο κρατάει εδώ και πολλά χρόνια.
Όπως αναφέρει το έθιμο, οι πιστοί, το βράδυ της Ανάστασης, πηγαίνουν στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Κοζάνης, στα νεκροταφεία της πόλης, με λαμπάδες και αυγά, για να βρεθούν στα αγαπημένα τους πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή.
Σε κλίμα έντονης θρησκευτικής κατάνυξης, με ψαλμωδίες να αντηχούν στο κοιμητήριο της πόλης, ανάμεσα στα μνήματα και τα οστεοφυλάκια, συναντά κανείς κόσμο όλων των ηλικιών.
Το Μεγάλο Σάββατο, η Ανάσταση του Κυρίου, είναι η ελπίδα και η προσμονή για το θαύμα για την Ανάσταση των νεκρών. Αυτή είναι η ουσιαστική έννοια και βάσει αυτού, το έθιμο των Κοζανιτών πέρα από το ενδιαφέρον που έχει, καταλαμβάνει σε όλο το εύρος την ουσιαστική έννοια της Αναστάσεως.
Πιστοί στο έθιμο για Ανάσταση στα νεκροταφεία οι Κοζανίτες
Γιατί ο Λάζαρος δεν γέλασε ποτέ ξανά μετά την ανάστασή του; Τι πραγματικά απέγινε ο 30χρονος φίλος του Χριστού;
Tο Σάββατο πριν το Μεγάλο Σάββατο και σύμφωνα με το χριστιανικό εορτολόγιο είναι γνωστό ως Σάββατο του Λαζάρου. Αναφέρεται σε ένα από τα θαύματα του Χριστού, που περιέχονται στα ιερά κείμενα της Εκκλησίας. Ο Λάζαρος ο επονομαζόμενος και Δίκαιος ή Τετραήμερος, αρρώστησε βαριά και πέθανε, σε ηλικία μόλις 30 χρονών (Ιωάννου ια’ 1-44).
Ο Ιησούς δάκρυσε και ζήτησε να τον οδηγήσουν στον τάφο -ένα σπήλαιο φραγμένο με πέτρα βαριά. Παρότι προειδοποιήθηκε ότι, η οσμή θα ήταν ανυπόφορη, περίμενε να ανοίξει η είσοδος του τάφου και υψώνοντας φωνή μεγάλη είπε: «Λάζαρε δεύρο έξω!». Ο Χριστός ανάστησε τον Λάζαρο τέσσερις ημέρες μετά τον θάνατό του -εξού και ο χαρακτηρισμός «Τετραήμερος».
Γιατί ο Λάζαρος δεν ξαναγέλασε ποτέ μετά την Ανάστασή του
Η λαϊκή παράδοση θέλει τον Λάζαρο σκυθρωπό και αγέλαστο μετά την Ανάστασή του. Μάλιστα, δικαιολογεί τη θλίψη του αυτή στα όσα είχε δει κατά την τετραήμερη παραμονή του στον κόσμο των νεκρών. Οι ίδιες παραδόσεις αναφέρουν ότι γέλασε μόνο μία φορά, όταν είδε κάποιον να κλέβει ένα πήλινο αγγείο και σχολίασε αποφθεγματικά: «το ένα χώμα κλέβει το άλλο».
Τι απέγινε ο Λάζαρος μετά την Ανάσταση
Όπως ήταν φυσικό, το θαύμα της εγέρσεως του Λαζάρου εξέγειρε τους Ιουδαίους και «εβουλεύσαντο οι αρχιερείς, ίνα και τον Λάζαρον αποκτείνωσιν» (Ιω. ιβ΄ 9-11), καθότι ήταν το ζωντανό τεκμήριο του θαύματος. Ετσι ο Άγιος διωκόμενος από τους Ιουδαίους καταφεύγει στη νήσο Κύπρο, όπου τον συναντούν οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας και τον χειροτονούν πρώτον επίσκοπο Κιτίου.
Το αρχαίο Κίτιο, η πόλη του φιλοσόφου Ζήνωνος είχε τη μεγάλη τιμή να ευαγγελισθεί το λόγο της Αληθείας όχι από έναν απλό εργάτη του Ευαγγελίου αλλά από ένα προσωπικό φίλο του Κυρίου. Σύμφωνα με τον Άγιο Επιφάνιο επίσκοπο Κωνσταντίας της Κύπρου (367-403), ο δίκαιος Λάζαρος έζησε άλλα τριάντα χρόνια μετά την έγερσή του. «Εν παραδόσεσιν εύρομεν ότι τριάκοντα ετών ήταν τότε ο Λάζαρος ότε εγήγερται, μετά δε το αναστήναι αυτόν άλλα τριάκοντα έζησε, και ούτω πρός Κύριον εξεδήμησε κοιμηθείς».
