Ξεκινάει σήμερα η Έκθεση Φωτογραφίας του Καστοριανού Κώστα Πλούσιου με θέμα “Viet Nam: Πορτραίτα και Στιγμιότυπα”
ΙΝΔΟΚΙΝΑ
Στη ΝΑ Ασία ταξίδεψα αρκετά και κυρίως στην πρώην Ινδοκίνα.
Πανέμορφες χώρες. Με πολύ σκληρή ιστορία όμως.
Χώρες που πέρα από την ομορφιά και τη διαφορετικότητα τους, σου δίνουν μια μοναδική ευκαιρία:
Να νοιώσεις από πολύ κοντά ιστορικά γεγονότα, που ίσως σε βοηθήσουν να γίνεις καλύτερος άνθρωπος…
ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΑΜΠΟΤΖΗ
Θλίψη για τη γενοκτονία των Κόκκινων Khmer.
Killing Fields, Tuol Sen…
Τρόμος από τα εκατομμύρια τόνων βομβών που έριξαν οι USA παντού.
Στο Λάος κατάφεραν να εξουδετερώσουν μόνο το 25% από τα UXO…
Άνθρωποι ακρωτηριασμένοι, άνθρωποι άρρωστοι, παιδιά που σκοτώνονται η τραυματίζονται άσχημα όταν πηγαίνουν στα χωράφια με τις οικογένειές τους.
Μια επόμενη γενιά μεγάλο ποσοστό από την οποία έχει παραμορφώσεις, κινητικά προβλήματα κ διάφορες αρρώστιες.
ΒΙΕΤΝΑΜ
“Apocalypse now”, Doors, Napalm…
Εικόνες από τον πολυετή πόλεμο με τις ΗΠΑ που στοίχειωναν για δεκαετίες στο μυαλό μου. Σκέφτηκα : “Πρέπει να πάω (και εκεί..)”. Τον Αύγουστο του 2019, τα κατάφερα. Πήγα.
Ξεκίνησα από τη Saigon και έφτασα μέχρι το Lung Cu, στα σύνορα με την Κίνα.
2250 χιλιόμετρα. Ταξίδεψα με νυχτερινά λεωφορεία, “παπιά” και αεροπλάνο. Σχεδόν 30 ημέρες έμεινα στη χώρα και δεν μου έκανε καρδιά να φύγω. Εξαιρετικά όμορφη χώρα! Απίστευτα τοπία !
Διαρκώς σκεφτόμουν να κάνω κάτι που δεν έκανα μετα την ΚΑΜΠΟΤΖΗ και το ΛΑΟΣ, δηλαδή να αφηγηθώ με τις φωτογραφίες μου κάποια απο αυτά που έζησα στο ΒΙΕΤΝΑΜ. Τράβηξα περισσότερα απο 2000 καρέ. Ποιές να διαλέξεις..
Διάλεξα λοιπόν κάποια στιγμιότυπα αλλά ώς επί το πλείστον πορτραίτα ανθρώπων που συνάντησα,τους γνώρισα από κοντά, τους μίλησα,τους ένοιωσα (όσο γινόταν) και εντυπωσιάστηκα από την ταπεινότητα και την ευγένειά τους, παίρνοντας ταυτόχρονα
και μια μικρή γεύση του τι σημαίνει να προσπαθείς να επιβιώνεις σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Το λιγότερο που έχω να κάνω για αυτούς, είναι να τους πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που συναντηθήκαμε, αλλά και ακόμη ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που μου έδωσαν την άδεια να τους φωτογραφίσω.
ΣΚΕΨΕΙΣ
Ταξιδεύοντας, ζούμε νέες εμπειρίες, γνωρίζουμε ανθρώπους, ακούμε διαφορετικές γλώσσες, μυρίζουμε, γευόμαστε, χαιρόμαστε, λυπόμαστε, απελευθερωνόμαστε, ερωτευόμαστε, φοβόμαστε, τρομάζουμε, ενθουσιαζομαστε, ξοδεύουμε, ναρκισσευομαστε, κινδυνεύουμε, ζεσταινόμαστε, κρυώνουμε, πεινάμε, διψάμε, αναρωτιόμαστε, μαθαίνουμε, θυμόμαστε, ξεχνάμε, εγκλωβιζόμαστε….
ΟΜΩΣ ( πάντα υπάρχει ένα ΟΜΩΣ !) δεν μετανοιώνουμε ποτέ που κάνουμε το Ταξίδι.
Γι’αυτό και δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να ταξιδεύουμε.
Γιατί όταν χάσουμε αυτή την αίσθηση, τότε χάνεται και το νόημα της ζωής και η ζωή παύει να είναι ένα ζωντανό ποτάμι με γάργαρα και καθαρά νερά…
Μεταλλάσσεται σε ένα έλος που τα νερά του βρωμίζουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο, σκοτώνοντας οτιδήποτε ωφέλιμο ζει μέσα σ’ αυτά.
Ένα ταξίδι βέβαια κάποτε τελειώνει, αλλά συνεχίζεται….
Η κάθε στιγμή, η κάθε ημέρα είναι ένα ταξίδι.
Ένα ταξίδι που συνεχίζεται…Εις το διηνεκές.
Κάθε φορά που επιστρέφω από ένα ταξίδι, μένω μακριά από τη μίζερη σκέψη : “Κρίμα οι διακοπές τελείωσαν και τώρα πάλι τα κεφάλια μέσα”.
Ευχαριστώ το Θεό που έχω δουλειά για να στηρίζω την οικογένεια αλλά και που μου δίνει τη δυνατότητα να έχω ελεύθερο χρόνο να ταξιδεύω όταν μου περισσεύουν χρήματα.
Κώστας Πλούσιος
