Ο «δράκος του Αμβούργου» που διαμέλιζε γυναίκες και ζούσε μαζί με τεμαχισμένα πτώματα. Τα θύματά του ήταν ιερόδουλες που δεν είχαν δόντια. Η επιεικής τιμωρία του
15 Ιουλίου 1975. Μία παλιά πολυκατοικία στην καρδιά του Αμβούργου βρισκόταν τυλιγμένη στις φλόγες. Θύματα δεν υπήρξαν. Τουλάχιστον από τη φωτιά. Τα αποτεφρωμένα πτώματα που βρέθηκαν ανάμεσα στα χαλάσματα ανήκαν σε γυναίκες που είχαν χαθεί μυστηριωδώς εδώ και πολλά χρόνια. Όλες οι υποψίες έπεσαν στον «περίεργο» ένοικο του τελευταίου ορόφου.
Ο Φριτς Χόνκα είχε ατημέλητο παρουσιαστικό, ήταν απόμακρος και λιγομίλητος, ενώ συχνά στο σπίτι του μπαινόβγαιναν «γυναίκες του δρόμου». Κανείς δε γνώριζε κάτι παραπάνω για τη ζωή του παράξενου 50χρονου. Ωστόσο, η διαίσθηση των ενοίκων βγήκε αληθινή.
Τα διαμελισμένα πτώματα βρέθηκαν πάνω από το δωμάτιο του Χόνκα, ενώ στο εσωτερικό του διαμερίσματός του οι αστυνομικοί εντόπισαν ένα ματωμένο πριόνι και τα παπούτσια των θυμάτων. Για τις αρχές δεν υπήρχαν αμφιβολίες. Περίμεναν υπομονετικά έως ότου ο άντρας επιστρέψει από τη δουλειά του και, μόλις εμφανίστηκε, τον συνέλαβαν.
Μια διαταραγμένη προσωπικότητα
Ο Φριτζ Χόνκα γεννήθηκε το 1935 στη Λειψία της Γερμανίας. Η ζωή στο σπίτι ήταν δύσκολη. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και βίαιος και η μητέρα του αδυνατούσε να τα βγάλει πέρα με δέκα παιδιά. Έτσι, αποφάσισε να στείλει μερικά από αυτά σε ορφανοτροφεία. Ανάμεσά τους ήταν και ο Φριτζ.
Με άσχημες μνήμες από το σπίτι και τραυματικές εμπειρίες από τον πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου ο πατέρας του είχε σταλεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, η εφηβεία του Φριτζ Χόνκα στα τέλη της δεκαετίας του ’40 ήταν διαταραγμένη. Δεν «έπαιρνε» τα γράμματα, ούτε διέθετε κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο. Φίλους και οικογένεια δεν είχε. Εκτός αυτού, ήταν εξαιρετικά ανασφαλής εξαιτίας της εξωτερικής του εμφάνισης. Ήταν κοντός, τραυλός και αλλήθωρος, χαρακτηριστικά που τα θεωρούσε μειονεκτήματα.
Οι ανασφάλειες αυτές τον ακολούθησαν και στην ενήλικη ζωή του. Πλέον δεν βρισκόταν στο προστατευμένο περιβάλλον του ορφανοτροφείου και έπρεπε να τα βγάλει πέρα μόνος του. Υπήρχε όμως ένα ακόμη εμπόδιο που δεν τον άφηνε να βρει σταθερή δουλειά και να φτιάξει οικογένεια. Κι αυτό ήταν το αλκοόλ.
Μοιραία και δίχως να το συνειδητοποιεί, ο νεαρός Φριτζ βάδιζε στον ίδιο αυτοκαταστροφικό δρόμο που είχε χαράξει ο πατέρας του. Έτσι, τα χρόνια περνούσαν κι ο Φριτζ Χόνκα έκανε δουλειές του ποδαριού, ενώ οι σχέσεις που είχε συνάψει με γυναίκες ήταν ελάχιστες. Παρόλα αυτά, έκανε δύο απόπειρες να παντρευτεί. Και οι δύο έληξαν άδοξα εξαιτίας του αλκοολισμού του.
Στα σαράντα του πια, περνούσε τις μέρες του πίνοντας και τις νύχτες, συχνάζοντας στον περίφημο δρόμο με τα κόκκινα φανάρια του Αμβούργου.
Το τέρας που άργησε να βγει στην επιφάνεια
Σύμφωνα με τους ειδικούς, η συντριπτική πλειοψηφία των κατά συρροή δολοφόνων σκοτώνουν το πρώτο τους θύμα πριν τα τριάντα, ενώ οι τάσεις ψυχοπάθειας αρχίζουν να γίνονται εμφανείς από την εφηβεία ακόμα. Ο Φριτζ Χόνκα αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα.
Όταν το 1970 σκότωσε την πρώτη γυναίκα, ήταν 45 ετών. Ξαναχτύπησε τέσσερα χρόνια αργότερα. Το 1974 σκότωσε ακόμα δύο, ενώ το 1975 βρήκε τραγικό θάνατο στα χέρια του, το τελευταίο θύμα του. Τα τέσσερα επιβεβαιωμένα θύματά του μοιράζονταν ένα κοινό προφίλ. Εργάζονταν ως ιερόδουλες, ήταν μεγαλύτερης ηλικίας, κοντύτερες από εκείνον και τους έλειπαν δόντια.
Ο Χόνκα ισχυρίστηκε ότι τις σκότωσε γιατί δεν δέχθηκαν να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, προσβάλλοντας ταυτόχρονα τον ανδρισμό του. Ο 50χρονος αρεσκόταν στον στοματικό έρωτα, ενώ απέφευγε την ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή. Για το λόγο αυτό έψαχνε γυναίκες που ιδανικά θα τους έλειπε ολόκληρη η οδοντοστοιχία. Είχε την παράλογη φοβία ότι με τα δόντια, υπήρχε ο κίνδυνος κάποια να τον ακρωτηριάσει.
Αφού τις σκότωσε, δεν ξεφορτώθηκε τα ενοχοποιητικά στοιχεία. Διαμέλισε τα πτώματα, τα έβαλε σε σακούλες και τα έκρυψε στο πατάρι πάνω από το διαμέρισμά του. Προκειμένου να μη μυρίζουν και κινούν τις υποψίες των γειτόνων, ψέκαζε συχνά με δυνατά αποσμητικά χώρου και χλωρίνη. Για πέντε χρόνια, ζούσε μαζί με τα αποσυντεθειμένα μέλη των τεσσάρων θυμάτων του.
Το τέλος
Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Φριτς Χόνκα κατέθεσε ότι σκότωσε τις άτυχες γυναίκες επειδή χλεύασαν τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Μάλιστα, δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι δεν ευθυνόταν ο ίδιος για τις πράξεις του. Υποστήριξε ότι μέσα του έμπαινε και τον κυρίευε το πνεύμα του Τζακ του Αντεροβγάλτη και αδυνατούσε να ελέγξει τον εαυτό του.
Ο δικηγόρος του έκλεισε την αγόρευσή του, προβάλλοντας το θέμα του αλκοολισμού και τα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο πελάτης του. Οι ένορκοι πείστηκαν για την ασταθή ψυχική κατάσταση του κατηγορουμένου. Για το λόγο αυτό του αναγνώρισαν πολλά ελαφρυντικά.
Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν 15 χρόνια εγκλεισμού σε ψυχιατρική κλινική. Η εξέλιξη αυτή ικανοποίησε τον Φριτς Χόνκα που ήταν προετοιμασμένος για τα χειρότερα. Πράγματι, ο 50χρονος οδηγήθηκε στο άσυλο όπου παρέμεινε έγκλειστος μέχρι και το 1993. Ελεύθερος πλέον, άλλαξε το όνομά του σε Πήτερ Τζένσεν και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε γηροκομείο του Αμβούργου. Υπό τη φροντίδα των νοσοκόμων του ιδρύματος, ο Φριτς Χόνκα άφησε την τελευταία του πνοή το 1998.
Το 2019 γυρίστηκε η ταινία «Χρυσό Γάντι» από τον πολυβραβευμένο σκηνοθέτη Φατίχ Ακίν βασισμένη στη ζωή του Γερμανού κατά συρροή δολοφόνου.
mixanitouxronou.gr
