Όταν τα μικρά παιδιά ξεσπούν έντονα, χρειάζονται αγκαλιά και όχι τιμωρία

Όταν ένα μικρό παιδί θυμώσει, νιώσει αδικημένο ή στεναχωρηθεί, δυσκολεύεται να εξηγήσει με λόγια αυτό που αισθάνεται εκείνη τη στιγμή.

Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι να ξεσπάσει με κλάματα, δυνατές φωνές ή αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά κάτι που μάλλον θα προκαλέσει και την δική μας έντονη αντίδραση. Ωστόσο, όταν ένα παιδί ξεσπά μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν έχει ανάγκη την τιμωρία ή τις φωνές μας, αλλά μία αγκαλιά που θα το ηρεμήσει.

Δεν ξέρουν πώς να εκφραστούν με λόγια

Πολλές φορές, τα έντονα ξεσπάσματα των παιδιών συμβαίνουν γιατί δεν ξέρουν ακόμα πώς να εκφράσουν τον θυμό, την απογοήτευση ή την στεναχώρια τους. Το κλάμα και οι δυνατές φωνές είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζουν, οπότε αυτόν χρησιμοποιούν. Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι να απαντήσουμε με την ίδια ένταση βάζοντάς τους τις φωνές και στέλνοντάς τα τιμωρία στο δωμάτιό τους.

Αντίθετα, πρέπει να τους δείξουμε πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι επικοινωνίας. Η αγκαλιά, ο διάλογος και η ήρεμη προσέγγιση όχι μόνο θα τα ηρεμήσουν αλλά θα τους δώσουν κι ένα σημαντικό μάθημα: με την συζήτηση κερδίζεις πολλά περισσότερα απ’ ότι με τις δυνατές φωνές και τα κλάματα!

Δεν έχουν μάθει να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους

Εκτός από το ότι δεν ξέρουν ακόμα πώς να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με λόγια, δυσκολεύονται και να τα διαχειριστούν. Ο μεγάλος θυμός ή το αίσθημα της αδικίας συχνά δυσκολεύει τους ενήλικες – πόσο μάλλον τα μικρά παιδιά που έρχονται σε επαφή με τέτοια συναισθήματα για πρώτη φορά.

Αντί να τους βάλουμε τις φωνές, λοιπόν, ας τα αγκαλιάσουμε για να ηρεμήσουν. Έπειτα, μπορούμε σιγά σιγά, με απλά και κατανοητά λόγια, να τα εισάγουμε στον κόσμο των συναισθημάτων και να τους εξηγήσουμε τί είναι ο θυμός, η θλίψη, κτλ. Όλα τα συναισθήματά είναι επιτρεπτά και κατανοητά, κι αυτό πρέπει να το καταλάβουν τα παιδιά μας. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ο τρόπος που τα αποδεχόμαστε και τα διαχειριζόμαστε.

Η τιμωρία τα απομονώνει και τα απομακρύνει

Όταν βάζεις τιμωρία ένα μικρό παιδί, και ειδικά όταν είναι αναστατωμένο, νομίζει πως τιμωρείς όχι το ξέσπασμά του αλλά το συναίσθημα που ένιωσε. μακροχρόνια, λοιπόν, κάθε φορά που θυμώνει ή στεναχωριέται, νιώθει ενοχές για τα συναισθήματά του και τελικά δεν μαθαίνει ποτέ να τα αποδέχεται ως φυσιολογικά και να τα διαχειρίζεται. Μεγαλώνει και δεν ξέρει πώς να τα εκφράζει οπότε ή που θα εξακολουθήσει να ξεσπά περιμένοντας μετά την τιμωρία, ή που θα τα καταπιέζει. 

Πρέπει να γνωρίζουμε, όμως, πως όταν ένα παιδί (και αργότερα ένας ενήλικας) δεν μπορεί να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του, εκείνα συσσωρεύονται και τον βλάπτουν. και το μυστικό είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά μας με κάθε τρόπο ώστε να γίνουν ισορροπημένα και ευτυχισμένα.

Πώς θα τους μάθουμε να ξεσπούν χωρίς κλάματα και καβγάδες

Αφού, λοιπόν, απενοχοποιήσουμε το παιδί για τα συναισθήματά του, μπορούμε να του δώσουμε εναλλακτικές για τον τρόπο που μπορεί να τα εκφράζει ή να τα εκτονώνει. Για παράδειγμα, μπορεί να ξεσπά σε ένα μαξιλάρι που δεν ούτε πονάει, ούτε σπάει! Μπορεί να ακούει μουσική στο δωμάτιό του ή να ζωγραφίζει. Ανάλογα με τις προτιμήσεις και τις κλίσεις του, σίγουρα θα βρει κάτι που θα το βοηθά να διώχνει τα άσχημα συναισθήματα. 

Στη συνέχεια, οφείλουμε να του μάθουμε την αξία του διαλόγου και της συζήτησης. Τα προβλήματα λύνονται με την συζήτηση και όχι με αδιέξοδα ξεσπάσματα – κι αυτό πρέπει να το διδάξουμε στα παιδιά μας από νωρίς.

mama365.gr