Αναστάσης Αφεντουλίδης

Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από τις ποδοσφαιρικές κουβέντες του μπαμπά με τον παππού, σπάνια μου μιλούσαν για μπάλα, όταν ήμουν μικρός, ούτε τους είχα ακούσει.

Όλοι οι γύρω μου έλεγαν για το πόσο καλοί ποδοσφαιριστές ήταν και οι δύο.

Βέβαια, από μικρός καθόμουν με τους δυο τους και βλέπαμε στην τηλεόραση ποδόσφαιρο, μεγάλες διοργανώσεις, Μουντιάλ, Champions League, παιχνίδια απ’ το Ελληνικό Πρωτάθλημα.

Πηγαίναμε (εμείς μένουμε στη Χλόη, λίγο έξω από την Καστοριά) επίσης με τον μπαμπά στο χωριό, στη Μεσοποταμία απ’ όπου έχει καταγωγή εκείνος και όπου επίσης μένει ο παππούς, και βλέπαμε τα παιχνίδια, ο παππούς δεν ήταν πολύ ομιλητικός γενικά, δεν σχολίαζε, αλλά έλεγε για τους καλούς ποδοσφαιριστές «αυτός είναι καλός παίκτης».

Πλάνα του να παίζει δεν έχω δει, έχω δει κάποιες φωτογραφίες του από αγώνες και βραβεύσεις.

Μου μιλάνε στην Καστοριά κάθε μέρα -μα κάθε μέρα- για εκείνον.

Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, μου μιλούσαν για τον παππού και τον μπαμπά, ειδικά όμως για τον πρώτο μού έλεγαν πόσο μεγάλος παίκτης υπήρξε, ότι ήταν ο καλύτερος, ένας ιστορικός παίκτης για την Καστοριά, πρώτος σκόρερ της ομάδας, αρχηγός, μόνο θετικά σχόλια, δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι αρνητικό.

Και η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ ευγενικός πάντα, δεν αντιμιλούσε, όλοι τον αγαπούσαν!

Ο Ανέστης Αφεντουλίδης σε ηλικία 26 ετών με τη φανέλα του ΠΑΟΚ / Photo by: INTIME.

Το όνομά μου, Αναστάσης, το έχω πάρει από τον παππού μου, εκείνον τον φώναζαν Ανέστη.

Μου έχει διηγηθεί αναμνήσεις του, όχι τόσο πολύ από την Καστοριά όσο απ’ τον ΠΑΟΚ.

Μάλιστα, μου έχει μιλήσει για έναν αγώνα με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, πάντα μου τόνιζε ότι είχε άχτι τους Ολυμπιακούς, είχε σκοράρει και είχε χαρεί πολύ.

Για τον μπαμπά δεν ξέρω ποια ήταν η ομάδα της καρδιάς του, αλλά για τον παππού μάλλον ο ΠΑΟΚ ή η Καστοριά.

Στο αγωνιστικό μέρος, ο παππούς ήταν άπιαστος, ήταν ηγέτης και τόσο ήπιος στον χαρακτήρα που σε ολόκληρη την καριέρα του έχει πάρει μόνο μια κίτρινη κάρτα.

Τον μπαμπά μου δεν τον πρόλαβα να παίζει, σταμάτησε μάλιστα νωρίς το ποδόσφαιρο, μόνο ερασιτεχνικά έπαιζε, έτσι για πλάκα, αλλά και πάλι δεν θυμάμαι πολλά.

Και όσον αφορά σε εμένα, υπογράφοντας στην Καστοριά, ήξερα ότι ήμουν η τρίτη γενιά της οικογένειας, είχε έρθει πλέον η σειρά μου!

Μάλιστα, όταν αγωνίστηκα αλλαγή κόντρα στον Αστέρα Πετριτή για το Κύπελλο Ελλάδος, δεν είχα συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ιστορίας που γραφόταν, μετά είδα ότι βομβαρδιζόταν το κινητό μου από ειδοποιήσεις.

Ο μπαμπάς μου στον αγώνα αυτόν, ο οποίος έγινε στην Κέρκυρα, δυστυχώς δεν είχε έρθει στο γήπεδο, δούλευε.

Επιπλέον, έρχεται και το νεότερο αίμα, ο -κατά έξι χρόνια- μικρότερος αδερφός μου, ο οποίος είναι και αυτός μέσα στο ποδόσφαιρο και παίζει στις ακαδημίες, φαντάζομαι τι έχει να γίνει, όταν με το καλό παίξει στην βασική ομάδα!

Ο Δημήτρης Αφεντουλίδης σε ηλικία 26 ετών με τη φανέλα του Ιωνικού, έχοντας πετύχει νικήτριο γκολ επί του ΠΑΟΚ στη λήξη της αναμέτρησης / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Από όταν ήμουν μικρός, πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο, ενθουσιαζόμουν με το που έβλεπα στην τηλεόραση να παίζουν μπάλα.

Είπα στον πατέρα μου να πάω στις ακαδημίες και με πήγε έξι ετών.

Και πριν από τις ακαδημίες όμως έπαιζα όπου έβρισκα.

Ωστόσο, με τον μπαμπά μου δεν πηγαίναμε στο γήπεδο να δούμε μπάλα λόγω δουλειάς, δουλεύει πολύ πρωί-βράδυ, αλλά αργότερα στις ακαδημίες ερχόταν να με δει, όποτε μπορούσε, όπως και τώρα βέβαια.

Συμβουλές μου έδιναν και μου δίνουν και οι δυο τους, ο παππούς μου επιμένει να σέβομαι τους πάντες, ο πατέρας μου μου λέει πράγματα παρόμοια με του προπονητή μου, τι πρέπει να διορθώσω, μου μιλάει για θέματα τακτικής, μου τονίζει ότι πρέπει να έχω πειθαρχία^. τον εμπιστεύομαι πάρα πολύ, ποιος δεν εμπιστεύεται τον πατέρα του βέβαια, άλλα σίγουρα ξέρει τι λέει, καθώς όλοι μου λένε ότι ήταν παιχταράς.

Η πρώτη μου ομάδα ήταν ο Κάστορας, ομάδα της Χλόης, και μετά πήγα στην Καλλιθέα, η οποία εντάχθηκε στην Καστοριά.

Όπως ο παππούς μου και ο μπαμπάς μου, παίζω και εγώ εξτρέμ, είμαι αρκετά γρήγορος, έχω πολύ καλή τεχνική, από ό,τι μου λένε, και μου ταιριάζει η θέση.

Αντίθετα με εκείνους όμως, χρησιμοποιώ το δεξί πόδι (μπορώ και τα δύο), ακόμη αναρωτιόμαστε πώς έγινε αυτό, μακάρι να είχα και εγώ καλό το αριστερό, λένε ότι οι “αριστεροί” παίκτες είναι πιο έξυπνοι.

Ο Αναστάσης Αφεντουλίδης σε παιδική ηλικία σε αγώνα Run Greece στην Καστοριά μαζί με τον πατέρα του, Δημήτρη, ο οποίος είναι και δρομέας / Photo by: Αναστάσης Αφεντουλίδης.

Η μαμά μου ακούει όλη μέρα για ποδόσφαιρο, ε, άντρα ποδοσφαιριστή είχε!

Αλλά και εκείνη από συμβουλές πάνω κάτω τα ίδια μου λέει, δεν ξέρει τόσα πολλά για το άθλημα, αλλά μου μιλάει πολύ για το θέμα της συμπεριφοράς.

Μου λέει φυσικά και να διαβάζω για το σχολείο, είμαι στο ΕΠΑΛ, κάνω και φροντιστήρια, γιατί προετοιμάζομαι για τις Πανελλήνιες, ίσως πάω ΤΕΦΑΑ, ίσως ηλεκτρολόγος, δεν ξέρω ακόμη, διαβάζω και το προσπαθώ όσο μπορώ.

Επιθυμία μου πάντως είναι να γίνω βασικό στέλεχος στην ομάδα και να αρπάξω την κάθε ευκαιρία για να βοηθήσω την Καστοριά.

Ο προπονητής μας δείχνει να με εμπιστεύεται, μάλιστα με εμπιστεύτηκε και σε εκτέλεση πέναλτι, σε αγώνα που έγινε μεταξύ της Πρωταθλήτριας ομάδας Α’ Τοπικού και της Κυπελλούχου που ήταν η Καστοριά.

Κερδίσαμε με 3-0 και το ένα από αυτά ήρθε με δικό μου πέναλτι^.όταν στήθηκα στα 11 βήματα, δεν είχα καθόλου άγχος, δεν πιέστηκα, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα σκοράρω, τίποτα άλλο.

Ο Αναστάσης Αφεντουλίδης πανηγυρίζει την κατάκτηση του πρωταθλήματος στο Α’ τοπικό με τον συμπαίκτη του, Κωνσταντίνο Βλάχο / Photo by: Αναστάσης Αφεντουλίδης.

Θέλω πολύ να ξεπεράσω τον παππού και τον μπαμπά.

Ειδικά ο μπαμπάς μου δεν έχει εγωισμό, να μου πει «σαν εμένα δεν θα γίνεις ποτέ», ίσα-ίσα λέει ότι θα γίνω καλύτερος ποδοσφαιριστής και από τον ίδιο και από τον παππού.

Από Έλληνες παίκτες, θαυμάζω τον Στέφανο Αθανασιάδη, τον Κώστα Φορτούνη και τον Κωνσταντέλια.

Από ξένους, το μεγάλο μου ίνδαλμα είναι ο Ρονάλντο, ακόμα και κατά την παραμονή του στη Σαουδική Αραβία και την Αλ Νασρ, τον παρακολουθώ συνέχεια.

Όνειρο ζωής μου είναι να φτάσω ποδοσφαιρικά στο υψηλότερο επίπεδο, αυτό που θέλει κάθε νέος ποδοσφαιριστής, να αγωνιστώ δηλαδή στη Superleague.

Και στη συνέχεια να φύγω για το εξωτερικό, είμαι και θαυμαστής της Μάντσεστερ Σίτι.

Στην Καστοριά στον δρόμο μού λένε πλέον πολλές φορές «συγχαρητήρια, μπράβο», με ξέρουν όλοι στην πόλη!

Και η είναι γεγονός πως για την Ελλάδα αυτό που έγινε, να παίξουμε δηλαδή στην ίδια ομάδα τρεις γενιές μιας οικογένειας, είναι ρεκόρ.

Αντίστοιχα βέβαια, και η οικογένεια Μαλντίνι έχει κάνει ρεκόρ στη Μίλαν, στην οποία αγωνίστηκαν επίσης παππούς, πατέρας, γιος, αν και ο γιος του Πάολο, ο Ντάνιελ, έφυγε για άλλη ομάδα, ενώ εγώ είμαι ακόμη Καστοριά.