Αντιγόνη Πάντα-Χαρβά
Kάποτε μπαίναμε στο καράβι και δεν μας ένοιαζε αν θα κοιμηθούμε πάνω σε μία ψάθα για 10 ώρες και ας μας έβρεχαν τα κύματα. Δεν φεύγαμε με βάρος μέσα μας. Δεν νιώθαμε εξαντλημένοι. Δεν πρόσθεταν αυτές οι 10 ώρες νερό στο γεμάτο από προβλήματα και κούραση ποτήρι. Δεν υπερχείλιζε αυτό το ποτήρι.
Κάποτε αρκούσαν και πέντε μέρες μακριά από τη δουλειά και την καθημερινότητα για να γυρίσουμε πίσω με γεμάτες μπαταρίες και διάθεση. Και δεν ήταν απαγορευτικό να κλείσουμε μερικά ακόμα ακτοπλοϊκά εισιτήρια μέσα στο καλοκαίρι για να κάνουμε μικρές εξορμήσεις.
Κάποτε οι δύο εβδομάδες έμοιαζαν με δύο μήνες. Γεμίζαμε ανεμελιά, γέλια, αγάπες, τραγούδια, χορούς, μπλε εικόνες, αλάτι και ήλιο. Και αν 2-3 μέρες χαλούσαν επειδή περνούσαμε κάποια μικροασθένεια, δεν είχε και τόση σημασία. Κάποτε περνούσαμε αβίαστα καλά, δεν πουλούσαμε στους άλλους μέσα από τις αναρτήσεις μας ότι περνάμε καλά.
Δεν είναι όμως έτσι πια τα καλοκαίρια μας. Άρχισαν να χάνονται χρόνο με τον χρόνο. Να πνίγονται μέσα στους χειμώνες. Σε χειμώνες γεμάτους απαγορεύσεις, χημικά και διαρκή στέρηση απαραίτητων συνθηκών διαβίωσης, με ανθρώπους που έζησαν από τύχη.
Στον φόβο ότι κάθε μέρα που θα ξυπνήσουμε θα ακούσουμε για ένα περιστατικό βίας, για μια γυναικοκτονία, ρατσιστικές δολοφονίες και επιθέσεις, κακοποιήσεις ανθρώπων και ζώων. Στον φόβο ότι ίσως σύντομα δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε ούτε το νερό που πίνουμε. Στον φόβο ότι τελειώνει το οξυγόνο μας και σε λίγο καιρό το μάτι μας θα βλέπει παντού μαύρα τοπία.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι πιάνουν και δεύτερη ή και τρίτη δουλειά για να τα βγάλουν πέρα. Οι λογαριασμοί δεν είναι πια απλώς μια γκρίνια, αλλά ένας πανικός. Ακόμα και στις διακοπές, πολλοί από εμάς αναγκαζόμαστε να δουλέψουμε γιατί αλλιώς δεν βγαίνει. Η τσέπη δεν αντέχει ούτε για το ειδυλλιακό δωμάτιο μπροστά σε μία παραλία που κάποτε ήταν το καταφύγιό μας, και σε πολλές περιπτώσεις ούτε καν για το καράβι που θα μας πήγαινε σε άλλη γη κι άλλα μέρη. Ακόμα και ελεύθερο κάμπινγκ να θέλουμε να κάνουμε, πλέον μας διώχνουν από όλο και περισσότερα μέρη. Κανείς δεν θα σκεφτεί ότι ίσως δεν υπάρχει άλλη επιλογή για λίγη ηρεμία, λόγω οικονομικής δυσχέρειας. Τις ταβέρνες που τόσο περιμέναμε να επισκεφτούμε τον Αύγουστο στις διακοπές, συχνά πλέον δεν τις επιλέγουμε βάσει ποιότητας αλλά με γνώμονα το πορτοφόλι μας.
Όσοι καταφέρουμε να φύγουμε, το κάνουμε με βαριά καρδιά γιατί πίσω μας έχουμε αφήσει ένα δάσος να καίγεται, ανθρώπους να θρηνούν ή να τρέχουν να βοηθήσουν στην καταστροφή. Και έχουμε ενοχές που εκείνες τις μέρες εμείς έχουμε κανονίσει -καιρό πριν- να πάμε να διακοπάρουμε. Το χέρι μας είναι διαρκώς στο κινητό, αλλά αντί να ξεχαστούμε βλέποντας ωραίες εικόνες, μαυρίζουμε περισσότερο με τις ειδήσεις. Πλημμύρες, φωτιές, σεισμοί, πόλεμοι. Νεκροί.
Οι αντοχές μας είναι λίγες, σωματικά και ψυχικά νιώθουμε εξαντλημένοι και αυτό΄μας προκαλεί εκνευρισμό και ένταση ακόμα και τη στιγμή που θέλουμε να ξεχαστούμε με ένα ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα. Γιατί ξέρουμε ότι την ίδια στιγμή, στην ίδια θάλασσα, κάποια ναυτικά μίλια πιο μακριά, πρόσφυγες οδηγούνται στον θάνατο ή άνθρωποι πέφτουν στο νερό να σωθούν από τη φωτιά που καίει τον τόπο τους. Και δεν είμαστε καθόλου ήσυχοι ότι η πολιτεία θα φροντίσει ώστε όλα αυτά να αποφευχθούν. Νιώθουμε υπεύθυνοι που δεν μπορούμε να είμαστε εμείς παντού και ανά πάσα στιγμή για να τα αποτρέψουμε. Δεν ηρεμεί το μυαλό μας. Κι αν βγούμε τα βράδια και πάμε στις μουσικές και στα πανηγύρια, θα πιούμε πολύ όχι για να κεφάρουμε όλοι μαζί αγκαλιά αλλά για να μη σκεφτόμαστε, έστω για λίγο, όλα αυτά.
Δεν είναι πλέον οι διακοπές μας μια φυσική συνέχεια της ευζωίας μας. Είναι μία προσωρινή φούσκα που φτιάχνουμε και μπαίνουμε μέσα, μήπως και ξεχάσουμε όλα τα άλλα που μας πιέζουν. Δεν νιώθουμε την ανάγκη να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα της καθημερινότητας γιατί σχεδόν τίποτα πια δεν μας τραβάει πίσω. Μόνο τα κατοικίδιά μας που μας περιμένουν μπορούν να ηρεμήσουν κάπως την ψυχή μας και να τη γεμίσουν ζεστασιά. Αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, όσο λείπουμε έχουμε το άγχος μην ξεσπάσει φωτιά και στο δικό μας σπίτι και όταν γυρίσουμε τα βρούμε στάχτη. Γιατί πλέον υπάρχει διαρκώς στο μυαλό μας ένας φόβος, ένα εφιαλτικό σενάριο.
Δεν νιώθουμε την ανάγκη να επιστρέψουμε και να πούμε τα νέα μας από τις διακοπές μας στους γύρω μας, γιατί ξέρουμε ότι όλοι περνούν ζόρια και το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι να φλεξάρουμε μια ψεύτικη ανεμελιά. Εκτός αν κάποιος ζει -με χορηγίες- στο παράλληλο σύμπαν των Ελλήνων ινφλουένσερ.
Δεν νιώθουμε ελεύθεροι, δεν είναι τα καλοκαίρια που ονειρευόμασταν έτσι. Ούτε οι χειμώνες μας. Και τα νησιά καίγονται και στην Πάρνηθα, όταν χιονίσει, δεν θα δούμε τα ελάφια…
