“O CAPTAIN..MY CAPTΑΙΝ”, αφιερωμένο στους δασκάλους της Α΄ Τάξης του 5ου Δημοτικού Σχολείου Καστοριάς Κα Ρούλα και Κο Γιώργο
Κάπως έτσι αρχισε και τώρα τελειώνει το ταξίδι μας κατά το σχολικο έτος 2018-2019 με τα πρωτακια μας.
Όταν η μικρή μου ξεκίνησε την Α΄Δημοτικού είχα αγχος ,αγώνια για το τί περιμένει τα πρωτάκια μας. Κάνοντας αναδρομή στα δικά μου σχολικά χρόνια με έπιασε ένας κόμπος στο λαιμό ,ένα σφίξιμο στο στομάχι καθώς θυμήθηκα την αδικαιολόγητη αυστηρότητα,τη στείρα απομνημόνευση , την ατελείωτη αντιγραφή, τις γνώσεις που αμέσως ξεχνούσα ,το φόρτο εργασίας, τη λύπη στα μάτια….ωχ σκέφτηκα …τα σχολικά μου χρόνια κλεισμένα σε συρτάρια με ναφθαλίνη και πάλι σκοροφαγωμένα… μετά όμως θυμήθηκα μια υπέροχη ταινία…Όλοι θυμόμαστε την ταινία Ο Κύκλος Των Χαμένων Ποιητών.
Ο αντικομφορμιστής καθηγητής Τζον Κίτινγκ, οι φράσεις “carpe diem”, “O captain! My captain!” και οι ταλαντούχοι νέοι.. Ο.Τζον Κίτινγκ. διδάσκει σε παιδιά συντηρητικών οικογενειών, τους μαθαίνει πώς να πάνε κόντρα στο κατεστημένο και πώς να απελευθερώσουν τις καταπιεσμένες επιθυμίες τους. Μέσα από τον ανορθόδοξο, για το σχολείο και την εποχή, τρόπο διδασκαλίας του, ο Κίτινγκ μαθαίνει στα παιδιά ότι η ποίηση δεν υπάρχει μόνο στα βιβλία αλλά και στη ζωή. Εμπνέει τους μαθητές του, οι οποίοι ακολουθούν τον τρόπο σκέψης του και η ζωή τους αλλάζει για πάντα….
ΑΑΑΑ ,σκέφτηκα και εγω, αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες…στο εξωτερικό…και όμως γελάστηκα..συνέβη και εδώ στην Καστοριά. Μόνο που δικοί μας captains είναι οι δάσκαλοι της Α΄δημοτικου (5 Δημοτικού Σχολείου Καστοριάς) η κυρία Ρούλα Γεωργάκη και ο κύριος Γιώργος Τσιάντας.
Όλα ξεκίνησαν με το ρητό τους<< Πρέπει τα παιδιά να είναι χαρούμενα.>>όπως
ο μεγάλος δάσκαλος Πεσταλότσι έλεγε:
-«Ολόκληρη η εκπαίδευση δεν αξίζει μια πεντάρα, αν κάνει το παιδί να χάσει το θάρρος και το κέφι του».
Έλεγε ακόμα: -«το γέλιο είναι δώρο του Θεού. Αφήστε το παιδί να γελά. Κάνετέ το χαρούμενο
Υποστήριζαν σθεναρά να δείχνουμε εμπιστοσύνη στα μικρά μας και ότι θα εκπλαγούμε με τις ικανότητες τους.Σκόπος και των δύο (το αχτύπητο δίδυμο του σχολείου) είναι να είμαστε πρώτα άνθρωποι και όχι μηχανές παραγωγής γραμμάτων και αριθμών.Ότι τα κάγκελα στο σχολείο δεν είναι φυλακή ,αλλά ασφάλεια.και οι μαθητές μέσα σ αυτά χτίζουν χαρακτήρα, γεμίζουν εμπειρίες και μαθαίνουν πως είναι να ζεις στην κοινωνία γιατί το σχολείο ειναι η μικρογραφία της.Μαθαίνουν να συνεργάζονται σε ομάδες ,να πειθαρχούν ,να σέβονται, να προσέχουν, να αλληλοποστηρίζονται, να λύνουν τις διαφορές τους ειρηνίκα, να μην κρατάνε κακίες, να χτίζουν το καθε τι με αγάπη και ενθουσιασμό.Να έχουν το θάρρος της γνώμης τους,το υποστηρίζουν το δίκαιο και την αλήθεια και να ακολουθούν τα όνειρά τους.Να περιμένουν τη σείρα τους , να μην σπρώχνουν ,να μη διακόπτουν να υπερασπίζονται τον αδύναμο και να δέχονται το διαφορετικό. Έννοιες που σήμερα λίγο εντοπίζονται στους κοινωνικά αμόρφωτους επιστήμονες.
Και ξεκινάει το ταξίδι της γνώσης, Βιωματική μάθηση μέσα από θέατρο, τραγούδι και κυρίως επισκέψεις σε αρχοντικά,βυζαντινά μνημεία και εκκλησιες….Ένα project πλούσιο σε υλικό, που θα μπορούσε να αποτελεί και τουριστικό οδηγό της πόλης .Λόγοι να επισκεφτεί κανείς την Καστοριά με ξεναγό τον Οδυσσέα τον Καστοριέα, το Βυζαντινό ζεύγος Αλέξιο και Αννη Κομνηνού και φυσικά τα μικρά μας, τα πρωτάκια μας.
Σε πρώτη φάση επισκεφτήκαμε τα αρχοντικά της πόλης. Συγκεκριμένα το αρχοντικό τουΤσιατσιαπά, του Νερατζη Αιβαζη, το Εμμαννουήλ,του Σαπουντζή,του Χριστοπουλου καθώς και τις εκκλησίεςτων Αγίων Αναργύρων, του ΑΗ Μηνά,της Παναγίας της Κουμπελίδικης, του Ταξιάρχη Μητροπόλεως, του Αγίου Νικολάου του Κασνίτζη ,τΑ Βυζαντινά τείχη και το Βυζαντινό Μουσείο.Τα παιδιά, είχαν την ευκαιρία να βρεθούν στους χώρους αυτόυς, να περιηγηθούν και να θαυμάσουν έργα, να ταξιδεψουν σε άλλες εποχές, για τις οποίες είχαν ακούσει ή απλά είχαν δει σε κάποιες φωτογραφίες. Συνειδητοποίησαν τη «λογική» μιας έκθεσης, κυρίως πώς στήνονται τα έργα με βάση την εποχή την οποία φτιάχτηκαν, να παρατηρήσουν την εξέλιξη στα θέματα, ομοιότητες και διαφορές από εποχή σε εποχή, αλλά και το ιδιαίτερο στυλ του καθε οικήματος. Εκπαιδευτικες επισκέψεις που κάθε σχολείο , σε κάθε πόλη πρεπει να πραγματοποιεί.
Αυτό όμως που καθήλωσε την προσοχη μου και με εντυπωσιασε ήταν οι δάσκαλοι.Τους παρατηρούσα … Κάπου ζήλεψα! Κάπου ένιωσα δέος και θλίψη… Ζήλεψα την άνεση που είχαν με τα παιδιά και τη βεβαιότητα, κάθε τους κίνηση ήταν σίγουρη και με ακρίβεια, αλλά και ζεστασιά ταυτόχρονα… Κοίτα πώς ασχολούνται, σκέφτηκα! Είμαι τόσο τυχερή …τέτοιοι δάσκαλοι,με τετοια αμεσότητα, με τετοιο παιδαριώδη και ταυτόχρονα τέτοιο σοβαρό τρόπο στα μικρά μας…
Αξιοσημίωτη ήταν όμως και η σχολική γιορτή, με τις εξαιρετικές ερμηνείες μαθητων και δασκάλων επι σκηνής. Παρουσίαζαν τις Καστοριανές Χριστουγεννιάτικες Καλένδες με τη χρήση της διαλέκτου της εποχής.και τη συνοδεία παραδοσιακων χορών και τραγουδιών.
Βέβαια όλες αυτές οι εκδηλώσεις γεμίζουν χαρά, ικανοποίηση ,γνώσεις…όμως αυτό που μένει είναι η εικόνα της δασκάλας, της κυρίας Ρούλας,
που όταν χτυπούσε το κουδούνι εβγαινε απο την αίθουσα με τα παιδιά κρεμασμένα στην κυριολεξία επάνω της. Δυο-τρία σε κάθε της χέρι, άλλα τόσα κολλημένα στη μέση της και όσα δε χωρούσαν βολεύονταν κρατώντας έστω το μανίκι της, το λουρί της τσάντας της ή την άκρη της καμπαρντίνας της. Κι ύστερα τα φιλιά! Αχ, εκείνα τα φιλιά! Και ο κύριος Γιώργος, ο μπαμπάς μας, Τσιάντας για δήμαρχος, και άλλα τέτοια συνθήματα που αντηχούν όταν έρχεται στο σχολείο.
Έτσι είναι, ο μέτριος δάσκαλος μιλάει , ο καλός εξηγεί , ο εξαιρετικός δείχνει,ενω ο μεγάλος .εμπνεει «Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες», έγραψε κάποτε ο Νίκος Καζαντζάκης.
Καλή συνέχεια στο έργο σας. Ο Θεός να σας δίνει κουράγιο να συνεχίσατε αυτό που νε τόση αγάπη αρχίσατε, να μεταδίδετε στα παιδιά αξίες και παραδοσεις ελληνοχριστιανικές, που τόσο ανάγκη έχει η πατρίδα μας.
Και θα κλείσω όπως άρχισα O captains! Our captains!”
Μια μαμά του Α2
