Είναι μια συνειδητά επιλεγμένη μέθοδος των πολιτικών από τα πολύ παλιά που τους έχει κάνει να πιστεύουν πως είναι ο μοναδικός τρόπος να παρασέρνουν τους ψηφοφόρους προς το κόμμα τους.
Και τούτο γιατί δεν είναι λίγες φορές που το έχουν το καταφέρει θαυμάσια προσωρινά όμως.
Το να υπόσχεσαι τόσα και όσα μάλιστα ταΐζουν με ελπίδες το εύπιστο κοινό και σε πολύ λίγο διάστημα όταν πετύχεις τον στόχο σου μαζί με την τρομοκρατία που χρησιμοποιείς να τα ανατρέπεις όλα λέγοντας το τελείως αντίθετο δεν μπορεί αυτή η μέθοδος να μην έχει κοντά ποδάρια να στρέφεται εναντίον σου και να μην χαρακτηρίζεται παλαιοκομματική νοοτροπία που στον σημερινό καιρό δεν έχει καμία τύχη η εφαρμογή της.
Το μεγάλο κακό – κακό του κεφαλιού τους βέβαια – είναι το ότι δεν δείχνουν καμία πρόθεση να το αντιληφθούν παρόλα τα παθήματά τους και συνεχίζουν το ίδιο ακριβώς βιολί.
Ολοζώντανα αλλά και αποκαρδιωτικά τα παραδείγματα που ζήσαμε τον τελευταίο καιρό. Οι αντιφατικές θέσεις και η τρομολαγνεία στο μεγαλείο της. Ειδικότερα και πιο πρόσφατα τα όσα ακούσαμε και ζήσαμε με τις ομιλίες στις τελευταίες συνεδριάσεις της Βουλής μετά το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών.
Μια σύσσωμη αντιπολίτευση να παρουσιάζεται αντιμνημονιακή λησμονώντας τα πέντε χρόνια της μνημονιακής συμπεριφοράς τους που αποτέλεσε την απαρχή και τη συνέχεια για τα τόσα δεινά που έφερε στη χώρα και τον λαό της. Από το Καστελόριζο μέχρι τον τερματισμό του βίου της κυβέρνησης Βενιζέλου και Σαμαρά ή Σαμαρά και Βενιζέλου.
Με κορύφωση η αντιμνημονιακές ρητορείες στην τελευταία συνεδρίαση της Βουλής για τα προαπαιτούμενα χωρίς να έχουν διδαχθεί καθόλου μα καθόλου πως αυτή η μέθοδος που ακολούθησαν και ακολουθούν να εφαρμόζουν από τη θέση της αντιπολίτευσης χάρισαν τέσσερις απανωτές εκλογικές νίκες στη σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα του που και αυτό για να μη παρεξηγηθούμε πως ξεχάσαμε υποσχέσεις που δεν τήρησε.
Όμως πως είναι δυνατόν να μην χαρακτηρίζεται άκρως παράλογο το γεγονός να αποδίδουν οι ίδιοι οι ρήτορες του παρελθόντος που εφάρμοσαν με σθένος καταστρεπτικά μνημονιακά μέτρα όπως ακριβώς μάλιστα τους τα σέρβιραν οι δανειστές τις ευθύνες εξ’ ολοκλήρου στους σημερινούς κυβερνώντες.
Λησμονώντας μάλιστα μα τόσο εύκολα και γρήγορα πως αυτή ήταν που παρότρυναν τον σημερινό πρωθυπουργό να μην επιστρέψει από τη σύνοδο των Βρυξελλών χωρίς να έχει υπογράψει όποια συμφωνία και αν του προταθεί.
Να την ψηφίζουν την συμφωνία καταρχήν στην Βουλή και τώρα να κατακεραυνώνουν με αντιμνημονιακές ρητορείες αυτά που ενέκριναν μνημονιακά πριν λίγες μέρες.
Τρομοκρατώντας μάλιστα τον κόσμο για το τι τον περιμένει από αυτά που είναι μία συνέχεια των δικών τους αποφάσεων όταν ήταν επί τρία περίπου χρόνια στην εξουσία.
Αν αυτή η συμπεριφορά δεν είναι πολιτικός παραλογισμός .
Αν αυτές δεν είναι πολιτικές αντιφάσεις που συνοδεύονται από μια απαράδεκτη τρομολαγνεία και συνηγορούν για απαξίωση των πολιτικών και των απαράδεκτων μεθόδων της πολιτικής τους τότε τι άλλο μπορεί να είναι μόνον οι ίδιοι θα μπορούσαν να μας το πουν.
Και όχι μόνον αλλά και τι προσδοκούν να πετύχουν μέσα από το παράλογο της συμπεριφοράς τους.
Ο κόμπος όμως αυτή τη φορά έφτασε στο χτένι και η αντοχή του κόσμου έχει εξαντληθεί τελείως με τον ένα στους τρεις Έλληνες που πιστεύουμε πως είναι περισσότεροι να μην έχουν το καθημερινό ψωμί για να ταΐσουν την πείνα τους.
Και θα πρέπει λοιπόν όλοι τους μηδενός εξαιρουμένου στην κυριολεξία να σκύψουν με σοβαρότητα και λογική στα μεγάλα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει αυτός ο τόπος και σε όσα τον περιμένουν από αυτά που μεθοδεύονται από τους άσπονδους φίλους μας μέσα από τις προθέσεις που έχουν και μέσα από μια κοινή κοινοβουλευτική πορεία να μπορέσουν να τα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.
Δεν είναι καιρός για επιδιώξεις που έχουν σαν στόχο κομματικά οφέλη και καρέκλες εξουσίας.
Είναι καιρός για κοινούς αγώνες και θυσίες όσο κόστος κομματικό και αν έχουν για να σωθεί η χώρα και ο λαός της από μια υποδούλωση σε ξένες θελήσεις για πολλά χρόνια.
Αλλιώς πως μας κλαιν οι ρέγκες όλους μας – καιρός είναι να γίνει κατανοητό αυτό.
