Το παράδειγμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι ζωντανό ακόμα και σήμερα και θα παραμένει για πάντα ζωντανό.
Ο αγώνας για την ελευθερία, για την ενδυνάμωση της δημοκρατίας, για την προάσπιση των κοινωνικών, πολιτικών, εργασιακών δικαιωμάτων δεν σταματά ποτέ. Θυμόμαστε το Πολυτεχνείο, όπως και τη Νομική, αλλά και κάθε τόπο θυσίας και μαρτυρίου ανδρών και γυναικών, που φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν από το χουντικό καθεστώς υπερασπιζόμενοι ανώτερες αξίες και ιδανικά.
Θυμόμαστε τον αντιδικτατορικό αγώνα, αντλούμε δύναμη και έμπνευση για τους δικούς μας αγώνες. Γιατί σήμερα, που βγαίνουν ξανά από το σκοτάδι, στην Ευρώπη και στη χώρα μας, οι νοσταλγοί της χούντας, του φασισμού, του ναζισμού, του εθνικισμού, της ξενοφοβίας, σκορπίζοντας το μίσος τους ενάντια στο διαφορετικό, ενώ άλλοι κηρύττουν τη λήθη και προσπαθούν να αναθεωρήσουν το παρελθόν, θεωρώντας ξεπερασμένα τα εργασιακά δικαιώματα και τα κοινωνικά κεκτημένα, η αντίσταση στα σχέδιά τους είναι υποχρέωσή μας.
Ο καλύτερος φόρος τιμής για την υπεράσπιση των αγώνων των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου, των νεκρών, των εξόριστων, των φυλακισμένων και βασανισμένων, είναι να πιάσουμε το νήμα και να αγωνιστούμε για μια καλύτερη ζωή για όλες και όλους, για ελευθερία, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη
