Τα παιδιά του πολέμου, παιδιά ενός άλλου Θεού
Γράφει η Τάνια Ώττα
Υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς να ζήσουν την παιδική ηλικία. Παιδιά που πριν ακόμη γνωρίσουν τι θα πει ζωή, το νήμα τους κόβεται τόσο βάναυσα και βίαια. Παιδιά που δεν ξέρουν τι θα πει ειρήνη, ασφάλεια, δικαιοσύνη, ισότητα. Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς να πάνε στο σχολείο, χωρίς να παίζουν ανέμελα στις αυλές, τα πάρκα , τις αλάνες, χωρίς να κάνουν ποδήλατο στις πλατείες, χωρίς να χαίρονται τις Κυριακάτικες βόλτες στην εξοχή με την οικογένεια και τους φίλους. Παιδιά που χάνουν την οικογένειά τους και μένουν μόνα σε έναν κόσμο τόσο αφιλόξενο και σκληρό.
Παιδιά που μεγαλώνουν διωγμένα και κυνηγημένα από την χώρα τους, χωρίς σπίτι, χωρίς οικογένεια, χωρίς πατρίδα. Παιδιά που δεν έχουν φαγητό, νερό και ρούχα. Παιδιά που δίπλα τους σκάνε οι βόμβες, πάνω τους πετάνε τα αεροπλάνα, μπροστά τους περνούν τα πολεμικά οχήματα, σκόνη γύρω τους, νεκροί, τραυματισμένοι, άνθρωποι να φωνάζουν, να αναζητούν τους δικούς τους ανθρώπους μέσα στα ερείπια και τους πυροβολισμούς. Παιδιά που ψάχνουν ένα καταφύγιο να κρυφτούν από τη φρίκη του πολέμου, παιδιά που δεν ακούν τη γλυκιά φωνή της μάνας αλλά τον ήχο των πυροβολισμών και το κορμάκι τους τρέμει από φόβο. Ποιος θα τα πάρει αγκαλιά να μη φοβούνται, ποιος θα τα προστατέψει όταν τα σώματα των γονιών τους κείτονται άψυχα δίπλα τους;
Ερείπια παντού, άψυχα σώματα, η ατμόσφαιρά μυρίζει αίμα και μπαρούτι, τα δάκρυα στερεύουν, η ανθρωπιά χάνεται, κι ένας σκληρός κόσμος ξεπροβάλλει. Ένας κόσμος όπου η εξουσία και το συμφέρον έχουν το πάνω χέρι και κινούν αδίστακτα τα νήματα. Μακριά από το σπίτι τους, χωρίς οικογένεια, νηστικά και διψασμένα, σε αφόρητη ζέστη ή σε παγωνιά, παιδιά που αναζητούν ένα καλύτερο σήμερα , ένα αξιοπρεπές περιβάλλον να ζήσουν, αγάπη και θαλπωρή, ανθρωπιά και δικαιοσύνη. Στα μάτια τους μπορείς να διαβάσεις το ΓΙΑΤΙ. Η αδικία που βιώνουν είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Στοιβαγμένα σε καράβια, ξεριζώνονται από την αφιλόξενη πατρίδα τους, παλεύουν με τα κύματα, μάχονται με τις καιρικές συνθήκες και κατευθύνονται σε μία νέα πατρίδα.
Αυτά είναι τα παιδιά του πολέμου. Παιδιά ενός κατώτερου Θεού που γνώρισαν την πιο σκληρή πλευρά της ζωής και εξαρτώνται από τα συμφέροντα των κρατών, από τα πολιτικά παιχνίδια, από τις οικονομικές συμφωνίες. Γίνονται άθελα τους αιτία διαμάχης των κοινωνιών, όχι γιατί ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό που βιώνουν και τι είδους βοήθεια χρειάζονται, αλλά γιατί κάποιοι επιλέγουν την εύκολη λύση και αναγκάζουν τους ανθρώπους να γίνονται σκληροί και αφιλόξενοι γιατί δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και δεν κάνουν αυτό που πρέπει. Η ευαισθητοποίηση του κόσμου πάντα ήταν μεγάλη, η ευθύνη των διοικούντων ανύπαρκτη. Μπροστά στις ισχυρές μορφές εξουσίας, ο ανθρώπινος πόνος δεν μετρά. Εκεί κυριαρχεί το χρήμα, το πολιτικό συμφέρον και οι διακρατικές συμφωνίες. Κι άνθρωποι γίνονται τα ζάρια σε ένα παιχνίδι που στο τέλος δεν κερδίζει κανείς.
Βλέποντας τις εικόνες του πολέμου , λυγίζεις, πονάς, δακρύζεις και συνάμα θυμώνεις. Εάν αυτή θεωρείται πρόοδος τότε είμαστε σε λάθος κατεύθυνση. Σε έναν κόσμο με ίσα δικαιώματα, η ανισότητα συνεχώς αυξάνεται και η αδικία έχει τον κυρίαρχο ρόλο.
Στην εξελιγμένη εποχή μας , υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ζουν κάτω από απαράδεκτες συνθήκες, χωρίς να έχουν τα απαραίτητα προς το ζην, χωρίς ανθρωπιά σε έναν κόσμο κατά τα άλλα προοδευτικό.
Πόσο ακόμη θα βιώνουμε τέτοιες καταστάσεις;
